အသြားမပါတဲ့ ဓါးတေခ်ာင္းက ရင္ဘတ္ထဲ ၀င္လာတယ္
သိ၍မွားခဲ့ျခင္းလား...
မသိ၍ မွားခဲ့ျခင္းလား....
အမွန္တရား ရွားပါးလြန္းေသာ မွန္တခ်ပ္ကေတာ့ ကြဲအက္ခဲ့ေလျပီ
တူးေဖာ္မိသမွ်က
စေနေန႔တုိင္း ထထ အန္တယ္....
ေလနီေတြရႈရႈိက္ျပီး အသက္ရွင္ရံုရွင္ခဲ့တာပါ
နွင္းမပါတဲ့ ေဆာင္းက ေအးျမတတ္သလား..
(ေသခ်ာမသိ..သိရန္လဲ မၾကိဳးစားခဲ့)
အရာရာတိုင္းက စာတန္းမထိုးပဲ ဇာတ္သိမ္းခဲ့တယ္
ပင္ပန္းတၾကီး ကူးခတ္ခဲ့တဲ့ တံေတြးခြက္ေတြထဲ
ခုထိ ေမ်ာလို႔ေကာင္းတုန္း..
ရင္...တေယာက္တျခမ္း...သူမ
စြန္႔သြားခဲ့တဲ့ ညေနေတြကလဲ
ေလငတ္ေနတုန္း.....လြမ္းေကာင္းတုန္းပဲ
မနက္ျဖန္တိုင္းက ေရာက္မလာခင္ထဲကေျခာက္ေသြ႔
တိတိပပ မဟုတ္ေပမဲ့ ဘ၀ရဲ႔ရလာဒ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ
မင္နီေတြနဲ႔ ေန႔ရက္တခ်ိဳ႕အတြက္
သုညေတြကို ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေရးေနမိတုန္းပဲ
(ထိုသုညမ်ားကေတာ့ ယေန႔တိုင္ လံုး၀ိုင္းျခင္းမရွိေသးေခ်...)
သြားေလရာ သယ္ေဆာင္သြားမိေသာ သစၥာတရားေတြနဲ႔
အခ်ိဳးက်က် ပံုေဖာ္ထားေသာ ေမတၱာတရား...
မွတ္မွတ္ရရ က်ဆံုးသြားတယ္
စ်ာပနမရွိတဲ့ အသုဘတခု...
စက္ေခါင္းမပါတဲ့ ရထားတစီး...
ကပ်ာကသီ ထထေတာက္တဲ့ ေကာက္ရိုးမီး...
ဘ၀ရဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္က ဒါပါပဲ
ေက်ာကို အထိုးခံရတဲ့ ဓါးခ်က္ေတြလဲ မ်ားခဲ့ျပီ
လက္ဆန္႔တိုင္း ေျမမႈန္ေတြကပ္ေနတတ္ေတာ့
တူးေဖာ္မိေလသမွ်
စေနေန႔တိုင္း ထထ အန္တယ္....။
0 comments:
Post a Comment