ကြ်န္ေတာ္ဖြင့္ခဲ့ရေသာ ျမိဳ႔ျပ၏တံခါးမ်ား

ျမန္ႏႈန္းျမင့္ဘ၀ ထဲမွာ
တစ္ရက္ နဲ႔ တစ္ရက္က ဘာမွမၾကာလိုက္ဘူး
ခဏခဏ ေဝ့ဝိုက္က်လာတဲ့ ဆႏၵေတြ သပ္တင္ရင္း
ကၽြန္ေတာ့္လက္ၾကားက သိကၡာေတြပါးပါးလာတယ္
ေဟာ . . . .
ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အခုေနတဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးေပါ့
ေမတၱာေခါင္ အျပံဳးရွား
အျမဲ အေတြးေတြ ေလွာင္ေနတယ္
အလင္းဆိုင္ဆိုတာ . . .
စမ္းေခ်ာင္းမွာေတြ႔လား တာေမြမွာေတြ႔လား
ည အိပ္ခ်င္မွ အိပ္မယ္
မနက္ဆိုေစာေစာထရမယ္
မထခ်င္ဘူးလား
ေစာေစာပဲထရတယ္
"ပဲျပဳတ္"
ဒါ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မနက္ ၆ နာရီ ႏႈိးစက္ပါ
မယံုဘူးလား
ေနာက္တစ္နာရီဆို
"ယခု ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ နံနက္ ၇ နာရီ ရွိပါျပီ"

ျမိဳ႕ျပက ႏိုးတဲ့မနက္မွာ
ေစာေစာစီးစီးပဲ လၻက္ရည္ဆိုင္ကို ထထြက္တယ္
ခပ္ကုပ္ကုပ္ဆိုင္ရဲ႕ ေထာင့္က်က်စားပြဲမွာ
တစ္ေယာက္တည္းရန္ျဖစ္လို႔ေကာင္းတယ္
"ငါမွန္တယ္"
"ငါမမွားဘူး"
"မင္းကဗ်ာမွာ သီအိုရီမပါဘူး"
"မင္းကဗ်ာကေရာ ကာလာစံုလို႔လား"
လည္ေခ်ာင္းထဲက ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါး ကို
ေဆးေပါ့လိပ္ အေငြ႔ေတြနဲ႔ ေမ်ာခ်
ေလေတြ ေဟာင္ဖြာဖြာနဲ႔ ေရာခ်
ျပီး . . . .
လက္ထဲက ဘဝ က လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ နဲ႔
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ( ခဏ အတြင္းမွာ )
ျပိဳလဲဖို႔ . . .
ခလုတ္ ႏွိပ္ျပီးသား မိုင္းတစ္လံုးလို ပါလာတယ္
ျမစ္ေရၾကီးတယ္ ၊ မိုးေခါင္ေရရွားတယ္ ၊ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ေသတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕နယ္က မီးတိုင္ေတြ
ညေနဆို မွိန္မွိန္ေလးလင္းလာတယ္
မီးတိုင္ရဲ႕ တစ္ခ်က္ခ်င္းအလင္းကိုေရာရင္း
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးေတြ
အရက္ျဖဴကိုျမည္းတယ္
ျပင္းရွရွစကားလံုးေတြ တစိမ့္စိမ့္လွတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ မီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ
ဘဝေတြကို ဘီယာ နဲ႔ျမည္းတယ္
ဒီအတၱေတြ တိုက္ခၽြတ္ေဆးဖို႔ေတာ့
ျပကၡဒိန္ေတြက စုတ္ျဖဲလို႔ မလံုေလာက္ေသးဘူး
"ေက်းဇူးျပဳျပီးၾကာမယ္ထင္ရင္
လမ္းေဘးခ်ရပ္ေပးပါ"
ဒီျမိဳ႕ျပမွာ အားလံုးပံုမွန္ပဲ စီး၀င္သြားတယ္
ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္
ေက်ာင္းသားတစ္လွည့္ အလုပ္သမားတစ္လွည့္ျဖစ္တယ္
"ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားျပီးသားပဲ
ဒီပလပ္စတစ္ ထိုင္ခံုအက်ိဳးနဲ႔
ဟိုအစ္ကို ထိုင္တဲ႔ ဆိုဖာ မလဲပါဘူးဗ်ာ"
ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္တဲ့
အနီေရာင္ဝတ္ နံပါတ္ ( ၇ ) ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
အျမဲေတာ့ ေကာ္လာေထာင္တယ္
ဒါေပမယ့္ ေကာ္လာက ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝလိုပဲ
အျမဲ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးက်လာတယ္

လမ္းေပၚကေကာက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက
မေန႔ညမွာ တစ္ေယာက္ပါမလာဘူး
ရပ္ေနတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔
တစ္ခ်ိန္က အသစ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို
အေတြးေဟာင္းေတြနဲ႔
ႏႈတ္ခမ္းေတြ အလ်ားလိုက္ဆြဲဆန္႔ၾကရင္းျပန္ေတြ႔တယ္
တဆိတ္ . . .
ေပါ့အိလြန္းသား စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘူး
သူ႔ေဘးက လြယ္အိပ္လို ကန္႔လန္႔ပဲ ထြက္သြားတယ္
(ျမိဳ႕ျပမွာ ဒီလိုပဲ ၀င္တိုက္ၾကတယ္)
ကဗ်ာဆရာေတြ စကားလံုးေတြ တိုက္ၾကတယ္
ကၽြန္ေတာ္တိုပ ဘယ္သူမွန္းမသိပါပဲ လူလူခ်င္း၀င္တိုက္ၾကတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ . . . ဘီယာခြက္ခ်င္းတိုက္ၾကတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ . . . ဘဝေတြခ်င္းတိုက္ၾကတယ္
ေနာက္ အားလံုးထထြက္သြားတယ္
ရပ္ရမယ့္ေနရာတစ္ေယာက္မွ မတူဘူး
( ကၽြန္ေတာ္ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ရွိေနပါသျဖင့္)
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ
ကဗ်ာစာ႐ြက္အေဟာင္းေတြ ရွိမယ္
ခဲပန္းခ်ီ ဖ်က္ရာေတြရွိမယ္
အခုေဟာင္သြားတဲ့ ကဗ်ာအသစ္ေတြရွိတယ္
ခဲတံအတို နဲ႔ ေဆးလိပ္တိုေတြ ရွိတယ္
ဒါေတြ ညလယ္စာအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္စားခဲ့တယ္
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ ဒီလိုပဲစားတယ္
"စိတ္ကို ကိုယ္ကလႊတ္ျပီး ၾကပ္တည္းပါရေစ
ေနပါေစ ေနပေလ့ေစ
အားလံုး တစ္လမ္းေမာင္းပဲေကာင္းပါတယ္"
ေဘးလူေတြၾကည့္ရင္တစ္ေယာက္မွ ပံုမလာဘူး
မာနေတြထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔
စကားလံုးေတြ လူနဲ႔မလိုက္ေအာင္
လုစားၾကတယ္
အိပ္မက္ေတြေတာ့ မခ်ိဳၾကပါဘူး
ခဏ ခဏ
အတိတ္ နဲ႔ အနာဂါတ္ ပိတ္ျပီးသာအိပ္ၾကရတယ္
ပတၱာေတြ တအီအီနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္မိတဲ့ တံခါးေတြ
ေလးေလးပင္ပင္ပြင့္သြားၾကတယ္

......................... ေမာင္မိုးခ်ိဳ

ေမာင္မိုးခ်ိဳ၏လက္ရာမ်ားအနက္မွ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးကဗ်ာေလးျဖစ္ပါတယ္