ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမွတ္တမ္း

အခုတေလာ လက္သည္းေတြရွည္တာ ျမန္ျမန္လာတယ္

ညေတြက ညမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ေမွာင္ေမွာင္လာ

ဆူးေတြက နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ထူထပ္လာေတာ့

ဆပ္ျပာပူေဖာင္းျဖစ္ရတာ မလြတ္လပ္ဘူး

အရင္ကလို ဟစ္တလာ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး

အရင္ကလို ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး

အရင္ကလို ေဂ်ာ့ကလူေနး မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး

အရင္ကလို သစၥာနီ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး

ကိုယ့္အိုးနဲ႔ ကိုယ့္ဆန္ ဆန္႔သေလာက္ပဲ

အားရင္ ကဗ်ာေရးတယ္

အားရင္ကဗ်ာေရးတယ္

အားရင္ကဗ်ာေရးတယ္

ကြ်န္ေတာ့ တာ၀န္ အေရးသံုးပါးေပါ့

အခုတေလာ လက္သည္းေတြ ရွည္တာ ျမန္ျမန္လာတယ္

ငွက္ေတြကို ၾကည့္တယ္

ငါးေတြကို ၾကည့္တယ္

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ၾကည့္တယ္

လက္သည္းေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနျပီပဲ

ဒါနဲ႔ပဲ ...စိတ္ေတြကို ညွပ္ပစ္လိုက္တယ္

ဟိုတစ ဒီတစ ပစ္စလတ္ခတ္..

အရင္ကလို ေကာင္းကင္ေနာက္မွာ ဘာရွိမလဲ မေတြးေတာ့ဘူး

အရင္ကလို အိပ္ခါနီးတိုင္း ကဗ်ာမရြတ္ေတာ့ဘူး

အရင္ကလို အနာဂတ္ဆိုတာ
ဘယ္ေန႔ကိုေျပာတာလဲလို႔မေမးေတာ့ဘူး

ဒီလိုနဲ႔ပဲ

လူတလံုးသူတလံုးေတာ့ျဖစ္လာျပီထင္တယ္

ဒါနဲ႔ပဲ ..ကိုယ့္နွလံုးေသြးကိုယ္ ေဖာက္ေသာက္ၾကည့္လိုက္တယ္

တားျမစ္ခ်က္ တစံုတရာမပါပဲ ၾကက္ေျခခတ္ေတြ

ေဖာေဖာသီသီ ထြက္က်လာ...

ကိုယ့္အေရျပားကို ျပန္ျခံဳျပီး စနစ္တက် ျပန္ထုတ္သိမ္းထားလိုက္တယ္

လက္သည္းေတြကေတာ့ ရွည္ေနတုန္း...။

နႈတ္ခမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္း အမဲေရာင္သန္းလာျပီ

လူတလံုးသူတလံုးျဖစ္လာလုိ႔ ထင္ပါ့

ပါးစပ္ကထြက္တိုင္းစကားမဟုတ္ေတာ့ဘူး

ပါးစပ္က ထြက္တိုင္း ျမွားခ်က္ထိ စပ်စ္သီးေတြ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္

အက်အေပါက္မ်ားတဲ့ က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ ဓမၼေတြျဖစ္လာတယ္

ေရမရွိတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ျဖစ္လာတယ္

အစြယ္မပါတဲ့ က်ားသစ္တစ္ေကာင္ျဖစ္လာတယ္..

လက္သည္းေတြကေတာ့ ရွည္လို႔ေကာင္းတုန္း...။

...............................................(မင္းလုလင္)

စိတ္ေကာက္နတ္သမီး

သူ႔မ်က္၀န္းေလးေတြက

ေလမတိုက္တဲ့ ညေနခင္းေတြလို

သူ႔နႈတ္ခမ္းေလးေတြက

လိပ္ျပာေတာင္ပံေပၚက လေရာင္လို

သူကေလးပဲေပါ့

ကြ်န္ေတာ္ ၀င္သက္ထြက္သက္ကို ေဆးဆိုးထား...

မ်က္ေစာင္းေလး တခ်က္အ၀င့္မွာတင္

ကြ်န္ေတာ့ရပ္၀န္း မိုးေခါင္သြားတယ္...။

........................................(မင္းလုလင္)

ဘ၀ကူးေကာင္းေအာင္ ၀တ္တဲ့အေရခြံ

စပ်စ္သီးေတြကိုအရည္ေဖ်ာ္ေသာက္လိုက္တယ္

ခါးရစ္ရီေ၀..

မေန႔ညက အိပ္လိုက္မိသလား..(မေသခ်ာဘူး)

၀တ္ထားတဲ့ အေရခြံကေတာ့ ႏြမ္းရိလို႔

ေပါက္တူးကိုခ်

ေပါက္ခြ်န္းကိုခ်

လွလွပပျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ စိတ္ေတြနဲ႔ ထြန္ယက္မွရမယ္

မေန႔က....ခိုေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ဖတ္တယ္

မေန႔က....ေဒလီယာနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာတယ္

မေန႔က....ေက်ာက္သင္ပုန္းတခ်ပ္၀ယ္တယ္..

မေန႔က...

မေန႔ညက အိပ္လိုက္မိသလား

၀တ္ထားတဲ့ အေရခြံကေတာ့ ႏြမ္းရိေနတယ္

ေကာင္းကင္ေယာင္ေဆာင္ခ်င္တဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုျဖဳတ္ခ်ျပီးရင္

ကိုယ့္တြင္းကိုယ္ နက္နက္ကေလးဆက္တူး

ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔...။

ဒီလိုနဲ႔

ေျပာၾကတာပါပဲ

ရင္ဘတ္ေပၚဆြဲတင္ၾကည့္ေတာ့မွ လက္တံေတြကို အတိုအရွည္မညီဘူး

မေန႔က

မုန္တိုင္းမိတဲ့စကားသံေတြမွာ

စကၠန္႔တံမပါဘူး.....တေယာထိုးသံမပါဘူး

ကိုယ့္တြင္းကိုယ္ နက္နက္ကေလးဆက္တူး

ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔...။

အမဲေရာင္ ေျခေထာက္ေတြကို တံဆိပ္တပ္

မ်က္နွာေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ဆြဲခ်

မ်က္ေစာင္းထိုးသံဆံုးရင္ မိုးရြာမယ္ထင္လို႔

ကိုယ့္ဆံပင္ကိုယ္မိုးျပီး

စိုရႊဲေနလိုက္တယ္...(တစ္ေယာက္တည္း)

မညီမညြတ္ျဖစ္ေနတာလဲၾကာေပါ့

မေန႔က......ပင့္ကူတစ္ေကာင္န႔ဲ ရန္ျဖစ္တယ္

မေန႔က......ေၾကြက်လာတဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို မီးသျဂိ ၤဳလ္တယ္

မေန႔က........ဗံုသံမပါတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္နားေထာင္တယ္

မေန႔က...

မေန႔ညက အိပ္လိုက္မိသလား

၀တ္ထားတဲ့ အေရခြံကေတာ့ ႏြမ္းရိေနတယ္

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၾကည့္ရွေစာင့္ေရွာက္ဖို႔

သူငယ္အိမ္က က်ဥ္းလြန္း

အစြယ္ေတြက တိုလြန္းေနေတာ့

ကိုယ့္တြင္းကိုယ္ နက္နက္ကေလးဆက္တူး

ဘ၀ကူးေကာင္းဖို႔......။။။။

..................................................(မင္းလုလင္)

လြမ္းလို႔ေရးတဲ့ကဗ်ာ

နင့္ညနဲ႔ ဆန္႔သေလာက္ပဲ အိပ္မက္ပါ...ေဒလီယာ

လတျပိဳက္နွစ္ျပိဳက္သာရံုနဲ႔

ညရဲ႔ အေရာင္က လဲ့ျဖာမလာနိုင္ဘူး

တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ အျဖဴအမဲ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ပါ

နင္သိခဲ့ရဲ႔လား ...ေဒလီယာ

အလြမ္းအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ဆိုရင္

ငါ့အသံေတြ က်ီးျပိဳေနခဲ့တယ္ဆိုတာ....

နင္ေျခြခ်လိုက္တဲ့ပန္းတပြင့္ရဲ႔ငိုသံကို

နင္မၾကားမိဘူးထင္ရဲ႕

ငါအုပ္မိုးေပးခဲ့တဲ့ အရိပ္တျခမ္းက

ငါ့တကိုယ္စာေတာင္မလံုျခံဳနိုင္ဘူးဆိုေတာ့

နင္ကိုယ္တိုင္ပဲ မိုးပါ..ေဒလီယာ

ငါကေတာ့....

ေန တရစ္ လ တရစ္နဲ႔ ႏြမ္းတယ္...။

နင္လဲ နင့္လမ္းနင္ေလွ်ာက္

ငါလဲ ငါ့လမ္းငါေလွ်ာက္

မေတာ္တဆမ်ား ဆံုမိၾကရင္ ငါေခါင္းငံု႔ထားမယ္ ေဒလီယာ

နင္ကေတာ့ ခမ္းခမ္းနားနား ပြင့္ေ၀ပါ...

နင္က ေကာင္းကင္ျခံဳထားတဲ့ အလင္းသစ္

ငါက မိုးမိခဲ့တဲ့ စကၠဴေလွ

တစ္ေယာက္စီ တစ္ေနရာစီ တဘ၀စီ

ငါ့၀ဋ္နဲ႔ငါ လြမ္းတတ္သေလာက္ လြမ္းပါရေစ.... ေဒလီယာ

ကိုယ့္နွလံုးေသြး ကိုယ္ေဖာက္ေသာက္ရင္း

ငါ အနက္ရွဳိင္းဆံုး က်ိမ္စာတစ္ခု ရြတ္မယ္

ငါ့ကို မုန္းလိုက္ပါ ..

နင့္နႈတ္ခမ္းတခ်က္အလႈပ္နဲ႔တင္ ငါ့ကို ပစ္စလက္ခတ္ မုန္းပစ္လိုက္ပါ....ေဒလီယာ

နင့္နကၡတ္ေတြတထပ္ခ်င္း ခင္းရင္း

ငါ့ကို ရိုးရိုးသားသား ေမ့ပစ္လိုက္ပါကြယ္....။

ေဖေဖာ္၀ါရီအတြက္ ရိုးလြန္းတဲ့ ကဗ်ာ

အိုင္ယာလန္မေလး…
ျမန္မာေသြး မစစ္တဲ ့ ျမန္မာျပည္ကို..ခ်စ္တဲ ့ေကာင္မေလး
စကပ္ကေလးနဲ ့လွ…
သြားေလရာမွာ ေျခက်င္းေလး ငါျဖစ္မယ္

ေျမာက္ေလေတြပ်ံ ့သင္း
နဂါးေတြရဲ ့ခံတြင္း၀ကေန
လေကြးေကြးေလးနဲ ့ေဆြးေနမယ္

စံပယ္ပန္းေလးကိုပန္
ဘ၀အမွန္ကိုေမ ့ကြယ္

ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ ့ငါ့ရာဇ၀င္ကိုခ်ီ
ေတးေတြလည္းသီေပးမယ္

ခ်ည္ေခ်ာထမီေလးနဲ ့ယဥ္
ျမန္မာလိုေျပာ….
ငွက္ေတြကူးခတ္ ..ငါးေတြပ်ံသန္း
တေယာအိုတစ္လက္.....နဲ ့
ဧဒင္ဥယ်ာဥ္ၾကီးမွာ ပန္းပုခက္လည္းစီးကြယ္

အနီေရာင္ျမိဳ ့ျပထဲေက်းလက္ပံုစံနဲ ့…
ဘာျဖစ္ေသးလဲကြယ္…
ေလထဲက… ရဲတိုက္ၾကီးကိုဆြဲထုတ္
နင္က ဘုရင္မလုပ္
ငါကအိပ္ဖန္ေစာင့္လုပ္မယ္

နင္ ့..လက္ဖ်ားထိပ္မွာ
ၾကယ္ေတြ ပြင္ ့…..
နတ္ဘီလူးေတြစစ္လက္နက္ေတြခ်
ေခါင္ရမ္းတစ္ပြင့္ပ်ိဳးလို ့..ႏွင္းဆီပြင္ ့တဲ ့…
ေမွာ္ရာသီမွာ …ရင္ဘတ္ထူထူနဲ ့
မာနရူး…ရူးေနတဲ ့….
ငါ..ဟာ အဆိပ္ဆူးလည္းျဖစ္ခ်င္တယ္

လွျပီးသားကြယ္….
သနပ္ခါးေလးနဲ ့လည္း….
ငါ ့အိမ္မက္ေတြကို နင္..ပိုင္တယ္

ကတၱီပါဖိနပ္ေလးနဲ ့…
ပုသိမ္ထီးကေလးကိုေဆာင္း
နတ္လုလင္တို ့ဗ်တ္ေစာင္းကိုတီးၾက
ပြင့္ေသာပန္းတိုင္းလည္းလွေစ

ေက်းေတာသူတတ္တဲ ့ပဥၥလက္နဲ ့
ပင္လယ္ၾကီးကို မွ်ားၾကစို ့
ေသာၾကာေန ့မွာ စေနနံ အက်ၤ ီၾကီးမ၀တ္နဲ ့
တိုးတိုးေလးပဲေျပာပါကြယ္....
တိတ္တိတ္ကေလးနားေထာင္မယ္....

ကႏ ၱာရင္ဘတ္ ၾကက္ေျခခတ္ေတြတလက္လက္နဲ ့
ေရငတ္ေနတာၾကာေပါ ့....။
အိုင္ယာလန္မေလးေရ....
ေညာင္ေရအိုးထဲက ေရတစ္စက္နဲ ့....
ငါ ့အသက္ကို ဆက္ပါ ....။

ျမဴမႈန္ေတြက်ဲပက္...
ရာဇ၀င္အထပ္ထပ္နဲ ့...
ဟင္းလင္းျပင္မွာညပ္ေနတဲ ့...ဓါးတစ္ေခ်ာင္း
ငါ... မေန ့ကအက်ၤ ီကိုေျပာင္းျပန္..ျပန္၀တ္တယ္

ကာရန္မညီလဲ...ခ်စ္ပါရေစ
အိုင္ယာလန္မေလးေရ....။
နင့္နာမည္ေခၚရတာခက္တယ္....
ႏွင္းဆီနက္လို ့ေပးထားမယ္...
နာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ကို...
(၁၃) ရက္ေန ့မွာလုပ္မယ္ ..... ။
(၁၄) ရက္ေန ့မွာ နင္ ့အတြက္ဆိုျပီး...
ဒီကဗ်ာကို ငါေရးမယ္.......။

ရင္ခြင္ရွိန္း


.......ရင္ခြင္ရွိန္းရဲ႔ ကဗ်ာေလးပါ ....ကြ်န္ေတာ္အၾကိဳက္ဆံုးေတြထဲက တပုဒ္ေပါ့.......္

...........

ေဆာင္းတစ္ခုရဲ ့အလြန္

နွင္းရိပ္ေတြတသြင္သြင္နဲ ့

ေနပီပီမလင္းတဲ့ နံနက္ခင္းတစ္ခု

နင့္ကိုေစာင့္ရင္း ဘုရားမွာ ငါဆုေတာင္းမယ္

အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမပိုင္ဆိုင္တဲ့

ေကာင္းကင္လက္ဆာင္ပါကြယ္။



ဆႏၵရဲ ့ ေရာင္နီဦးေတြနဲ ့

နီလြင္ထစ္ခ်ဴန္း

မသိျခင္းဥတုရာသီထဲက

ကမာၻဦးတစ္ေန ့ဟာ

ငါ့ရစ္သမ္ေတြကို ခါးခါးသီးသီးျငင္းပယ္ပစ္ခဲ့တယ္။

ဗီးနပ္စ္ဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ ့လူေတြအတြက္ ေစတန္ပါပဲ။



ငါဆိုတဲ့ေကာင္က မိုးေျမသက္တန္ ့အလယ္

ခ်စ္သူကို ထည္၀ါစြာ တင္ေျမွာက္ခစားခ်င္တဲ့

ပူအိုက္အုိက္ ပုစဥ္းရင္ကြဲဂီတပါ..။



လွ်ပ္၀ါ မီးပန္းေတြနဲ ့

မႈိင္းျပာရီေ၀ေနတဲ့

သစ္ရြက္စာ တစ္အုပ္သာ က်န္ခဲ့ပါေစ......

အရာရာဟာ စ်ာပန သာ ျဖစ္ေစသားကြယ္။

...............................(-ေန ့သစ္)


ေန႔သစ္ရဲ႕ ထိုေန႔ကဆိုတဲ့ အက္ေဆးေလးထဲက ကဗ်ာေလးပါ ခြင့္မေတာင္းမိတဲ့အတြက္ ညီငယ္ေန႔သစ္ကို

ဒီကေနပဲ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္....။

သစ္ရြက္ကေလးသို႔ ေနာက္ဆံုး အနမ္း

အခ်ိန္ေတြက တျဖည္းျဖည္း အညိဳေရာင္သန္းလာတယ္

တစကၠန္႔.....ျပီး.....ေနာက္တစ္စကၠန္႔

ေ၀းရမယ္ဆိုေတာ့လဲ ကိုယ့္ဗီဇက မခမ္းနားနိုင္ေတာ့ဘူးေလ

ကၾကိဳးပ်က္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ေသးရုပ္လို

ကိုယ့္အေသြးအသားနဲ႔ကိုယ္ ၾကိဳးမိန္႔က်သြားတယ္


ငါ့ရဲ႔ သစ္ရြက္ငယ္ေလးေရ...

တိုးတိ္တ္တိုက္ဆိုင္စြာ နင္ေၾကြခဲ့တဲ့ေနရာက

ငါ့ရင္တည့္တည့္ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့...

.................................................



ငါ့ကိုယ္ငါ တံခါးလုပ္ျပီး

နင့္အတြက္ ဖြင့္ထားေပးလိုက္တယ္

သြားလိုရာသြားပါေတာ့ သစ္ရြက္ေလးေရ...



ျပကၡဒိန္ေတြကို ေခါက္သိမ္းျပီး

ငါ့သမိုင္း တပိုင္းတစ

နင့္ဘ၀အတြက္ ေရေမ်ာကမ္းတင္ သံေယာဇဥ္ေတာင္ က်န္မေနပါေစနဲ႔

နင္သိမ္ငယ္မွာ စိုးလို႔ပါကြယ္



ရာသီအသစ္အသစ္ေတြရဲ႔ ေတာက္ပမႈနဲ႔

နင္ျပန္လည္ ပြင့္ဖူးပါ သစ္ရြက္ငယ္

ေရေလာင္းေပါင္းသင္ဖို႔ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးအတြက္

ပန္းပြင့္ေလးကို ခူးဆြတ္ဖို႔ဆိုတာ ...........

..................................................



ေလေျပေတြကို လိမ္းျခယ္ရင္း

ေနေရာင္ျခည္ကိုေသာက္သံုးရင္း..

ငါ့ကိုေမ့ထားခဲ့ပါကြယ္....



လေရာင္စိုစိုေတြကို ရွဴရွဳိက္ရင္း

ေလခြ်န္သံလွလွေလးေတြကို ဖန္တီးရင္း

ငါ့ကိုေမ့ထားခဲ့ပါကြယ္....



ဂီတသံေတြကို နားစြင့္ရင္း

တိမ္ေတြကိုေငးေမာရင္း

ငါ့ကိုေမ့ထားခဲ့ပါကြယ္...



....ငါ့ကို.....ေမ့.....ထား.......ခဲ့......ပါ.......ကြယ္........။