ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ျပန္ခိုးၾကည့္ရတာ
စိတ္ေတြေတာင္ ေညာင္းတယ္
အတၱသို႔ ခရီးတေခါက္.....
ဘယ္သူမွမပါလဲ ငါ့ရထားက ဘူတာကို၀င္မွာပါ
ေလာင္စာျဖစ္သြားတဲ့ ျပကၡဒိန္အတြက္
မီးေတာက္ေလးက ငိုေနမယ္ထင္သလား
ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္လံုးေတြက ထူထူထဲထဲ က်လာတယ္
သူမ်ားလွ်ာေပၚလဲ ေလွ်ာက္တတ္ခဲ့ျပီးျပီ
အဆိပ္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ အဆိပ္ေတြလဲ ေသာက္တတ္ခဲ့ျပီ
ဖိနပ္မစီးတတ္ရံုနဲ႔ ဘ၀ပ်က္သြားတဲ့ အႏၶတေယာက္
ထပ္တလဲလဲ ေသတယ္..
အလင္းမရွိတဲ့ မီးအိမ္ကို ကိုင္မိရံုပါ
လမ္းမျပနိုင္တဲ့ သံလိုက္အိမ္ေျမာင္တခုရဲ႔ မ်က္ရည္ဆိုတာ
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လြမ္းမိတဲ့ မိုးရာသီပဲ
အေဖာ္မပါေပမဲ့ တေယာက္ဆိုတေယာက္ပဲ ဒုကၡေရ
သူရဲေကာင္းဆိုတာ ရန္သူဘက္ကၾကည့္ရင္
အၾကီးဆံုး ရန္သူပဲ...
ငါ့၀ဋ္နာန႔ဲငါ ခပ္တိုးတိုးမိုက္ပါရေစ...
ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတဲ့ ခရီးက ႏြံအိုင္ျဖစ္ေနေတာ့လဲ
ငါ့ေျခေထာက္မွာ ရြံ႕ေပတာ မဆန္းခဲ့ဘူးေပါ့......။။။။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comments:
အထုပၸတၱိ ကို လွန္ဖတ္ၾကည့္သြားပါတယ္
Post a Comment