တခါတေလမ်ား ပ်င္းပ်င္းရွိတဲ့အခါစာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြရွာၾကံဖတ္ရတာဟာလဲ
အရသာတကယ္ရွိတဲ့အပ်င္းေျဖနည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ ။ အျခားသူေတြအဖို႔ဘယ္လိုလဲမသိေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းကအေတာ္ၾကီးကို စိတ္အပန္းေျပေစပါတယ္ ။
စာအုပ္ေတြရွာဖတ္တယ္ဆိုတာေတာင္ စာအခန္႔ ( စာအုပ္ထူထူ အေၾကာင္းအရာထူထူ ) ၾကီးေတြ
မဟုတ္ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာအုပ္ေလးေတြရွာဖတ္မိတယ္ ။ စိတ္အေညာင္းမိေနတဲ့အခ်ိန္ဆို
စာအုပ္ထူထူ အေၾကာင္းအရာထူထူၾကီးေတြကလဲ စိတ္ကိုပိုပိေစတတ္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စာအုပ္ေလးေတြပဲရွာဖတ္တယ္ ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာအုပ္ဆိုလို႔ အဖံုးမပါတဲ့စာအုပ္ေတာ့
မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ ။ အေၾကာင္းအရာေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြေပါ့ ။
စာတစ္အုပ္ျဖစ္လာဖို႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ သာမန္ထက္ပိုေတြးျပီးေရးရပါတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔သူတို႔အမ်ားၾကီးေတြးျပီးေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးသာ စံုေအာင္ဖတ္ေနမယ္
ကိုယ္က ဘာမွမေတြးဘူးဆိုရင္ေတာ့ သင္ဟာဗဟုသုတမ်ားတဲ့ လူညံ့တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ ။
သူတို႔ေတြအမ်ားၾကီးေတြးျပီးေရးထားတဲ့ စာအုပ္နည္းနည္းဖတ္ ကိုယ္တိုင္က မ်ားမ်ားလိုက္ေတြးရင္ေတာ့
သင္ဟာကိုယ့္အေတြးအေခၚကို ကိုယ္ပိုင္တည္ေဆာက္သူျဖစ္လာမယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခံယူထားတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေခၚမႈေတြကို သေဘာက်တတ္ခဲ့ပါတယ္ ။
အခုလဲ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ၾကားခဲ့ က်က္ခဲ့မွတ္ခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ျပန္ဖတ္မိျပီး ဆက္ေတြးမိခဲ့တယ္ ။
ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေပါ့ ။ ဒီေန႔ေခတ္အထိ လူေတြေျပာေနက် နႈိင္းေနၾကတုန္းပဲ ။
ကုေဋရွစ္ဆယ္္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့မိဘနွစ္ပါးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလူမိုက္ၾကီးအေၾကာင္းေပါ့ ။
ေရွးသေရာခါ ၊ ျပည္ဗာရာ၀ယ္ ၊ ကုေဋၾကြယ္ထား ၊ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ ၊ ခ်စ္၍တေစ ၊ အိမ္မွာေန၍
စာေပမတတ္ ၊ ဘာညာကြိကြက္ အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာေလး ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အလြတ္ေတာ့မရေတာ့ပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာရဲ႕ဆိုလိုရင္းကိုေတာ့ ျပက္ျပက္ထင္ထင္မွတ္မိေနတုန္းပဲ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ . . . .
မွတ္မိၾကေသးလား ။ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုမွာ လူလာျဖစ္တယ္ ။ မိဘေတြက ခ်မ္းသာလြန္းေတာ့
သူတို႔စည္းစိမ္ေတြ တသက္စားမကုန္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့ၾကျပီး သူတို႔သားေလးကို အိမ္မွာပဲေနခိုင္းခဲ့တယ္ ။
ေက်ာင္းမေနခိုင္းေတာ့ဘူး ။
ဒီလိုနဲ႔ . . . . မိဘေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ကြယ္လြန္ကုန္ၾကတဲ့အခါ . . . . .
ကေလးေလးဟာ လူၾကီးေလးျဖစ္လာတယ္ ။ အေပါင္းအသင္းေတြရွိလာတယ္ ။ ဒီေန႔ေခတ္လိုပါပဲ ။
ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ကပ္တယ္ ။ ဒီေကာင္ေလးက ပညာမတတ္ခဲ့ေလေတာ့
အေပါင္းအသင္းေတြေျပာသမွ်ယံုတယ္ ။ ဟိုကေျမွာက္ ဒီကပင့္ နဲ႔ ဟိုကတို ဒီကလွ်ိဳ ဥစၥာစည္းစိမ္ေတြ
ကုန္ပါေလေရာေပါ့ ။ အဲ့ဒီအခါ အထည္ၾကီးပ်က္ကေလးဟာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေလသတဲ့ ။
သူေတာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ပတ္၀န္းက်င္ေတြက သူ႔ကိုပညာမတတ္တဲ့ငမိုက္သားပါဆိုျပီး
၀ိုင္း၀န္းရိုက္နွက္ ထိုးၾကိတ္ကန္ေၾကာက္ ျမိဳ႕ကေမာာင္းထုတ္လိုက္သတဲ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ
ေတာကိုထြက္သြားရ . . . ငတ္ျပတ္ျပီး ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ ေကာင္ေသ ဠင္းတ က်၏တည္း ေပါ့ ။
အေၾကာင္းအရာေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ကေလးေလးေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ ဖရိမ္ခ်ထားတဲ့ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
စာေရးသူဟာ ပညာမတတ္ျခင္းရဲ႕ အျပစ္ကို Highlight လုပ္ျပခဲ့ပါတယ္ ။ သူျပသြားတဲ့ သင္ခန္းစာေလးလဲ
အေတာ္ေကာင္းပါတယ္ ။ ဒါေပသိ . . . . .
ဒီကဗ်ာကိုုဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့စိတ္ထဲ အေတြးေတြတန္းစီ၀င္လာခဲ့တယ္ ။ အဲ့ဒီအေတြးေတြေနာက္
ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္သြားမိေတာ့ စာေရးသူကိုျပန္ေမးခ်င္စရာ ေမးခြန္းေတြတန္းစီျပီးေပၚလာခဲ့တယ္ ။
အဲ့ဒီအေတြးေတြကပဲ ပံုျပင္မ်ားနွင့္ကခုန္ျခင္း ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ ။ ကဲ . . . စရေအာင္ဗ်ာ ။
ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးေတြးမိတာက
ဒီေကာင္ေလးပညာမတတ္ရျခင္းရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ ။
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးစဘ၀ကေနေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္သည္အထိ အဲ့ဒီကေလးဟာ
အုပ္ထိန္းသူအေပၚမွာ ရာနႈန္းျပည့္နည္းပါးမွီတည္ေနပါတယ္ ။ အုပ္ထိန္းသူက အပူဆို သူပူရပါမယ္ ။
အုပ္ထိန္းသူက အေအးဆို သူေအးရပါမယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးပညာမတတ္ရျခင္းရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို
အစဆြဲထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူေတြအေပၚေရာက္သြားပါတယ္ ။ ေမးခြန္းရွိလာပါတယ္ ။
ဒီေကာင္ေလးပညာမတတ္ရျခင္းဟာ . . .
- သူ ေက်ာင္းမေနခ်င္ခဲ့တာလား
- မိဘေတြက ေက်ာင္းမထားခဲ့တာလား
ဒီေကာင္ေလးပံုစံအေျခအေနအရ ( စာေရးသူအာေဘာ္အရဆိုရင္ ) မိဘေတြကပဲ ေက်ာင္းမထားခဲ့တာ
ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ သူပညာမတတ္ရျခင္းဟာ သူ႔တစ္ေယာက္ထဲရဲ႕အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး ။ ဒီလိုနဲ႔
ေမြးတယ္ ။ ၾကီးျပင္းတယ္ ။ ေနထိုင္ေနတယ္ ။ မိဘေတြေသဆံုးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ . . .
သူ႔မွာစည္းစိမ္ေတြက်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္ ။ ဒီေနရာမွာ စာေရးသူရဲ႕အာေဘာ္ကို လံုး၀ေကာက္နႈတ္ၾကည့္ၾကစို႔ ။
သူဟာ ပညာမတတ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို၀ိုင္း၀န္းလိမ္လည္လွည့္ျဖားျပီး သူ႔ဥစၥာေတြကို ခိုးယူခဲ့ၾကတယ္ ။
သူဟာ သူ႔စည္းစိမ္ေတြအားကိုးျပီး ဗိုလ္က်ခဲ့တယ္လို႔ အနိုင္က်င့္ခဲ့တယ္လို႔ ကဗ်ာထဲမပါခဲ့ဘူး ။
ဒီေနရာမွာထြက္လာတဲ့ ေကာက္ခ်က္က -
- သူပညာမတတ္ဘူး ။ လူေတြက သူ႔ဆီက လိမ္ယူတယ္ ။
ဒီလိုဆိုရင္ သူကအလိမ္ခံလိုက္ရတာေပါ့ ။ တစ္ခါအလိမ္ခံရရင္ လိမ္သူအျပစ္ ၊ နွစ္ခါအလိမ္ခံရရင္ လိမ္သူအျပစ္ ။
သံုးခါအလိမ္ခံရရင္ အလိမ္ခံရတဲ့သူအျပစ္လို႔ ဆိုနိုင္ေသာ္ျငား အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာ
အေမွာင္ထဲကလူကို သူျမင္နိုင္ပါ့မလား ။ ေတြးစရာျဖစ္သြားျပီ ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ဆင္းရဲမြဲေတသြားခဲ့ျပီ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ
သူဘာလုပ္ခဲ့လဲ ။ သူ ခိုးမစားခဲ့ပါဘူး ။ သူ လုမစားခဲ့ပါဘူး ။ ၾကိဳက္မရွက္ ၊ ငိုက္မရွက္ ၊ ငတ္မရွက္ ဆိုတဲ့အတိုင္း
သူ႔ကိုယ္သူ အရိုးသားဆံုးျပဌာန္းျပီး သူေတာင္းစားခဲ့တယ္ ။ ေတာင္းစားတယ္ဆိုတဲ့သေဘာက ေပးမွရတာမ်ိဳး ။
မေပးလဲဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ။ လုတာနဲ႔မတူပါဘူး ။ ဓါးျပတိုက္ျခင္းဆိုတာက ေတာင္းျခင္းအမည္ခံထားတဲ့ လုယူမႈပါပဲ ။
သူ ရိုးရိုးသားသားေတာင္းစားခဲ့တယ္ ။ သူေတာင္းတဲ့အလွည့္က်ေတာ့မွ သူ႔ကို၀ိုင္း၀န္းရိုက္နွက္ၾကတယ္ ။
အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ . . . . .သူပညာမတတ္လို႔ တဲ့ ။ လူမိုက္ရယ္လို႔ သမုတ္ျပီး ရိုက္ၾကတယ္ ။
ျမိဳ႕ကေန နွင္ထုတ္ၾကတယ္ ။ အင္အားဟာ အမွန္တရားျဖစ္သြားခဲ့တယ္ ။ အမ်ားညီေတာ့ သူတို႔ေတြ ဤ ကို ကြ်ဲ လို႔
ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ အထည္ၾကီးပ်က္ေကာင္ေလးဟာ ေတာအရပ္ဆီ ထြက္ေျပးသြားရတယ္ ။ ေတာ မွာ ငတ္ျပတ္ျပီး
ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္ ။ အေတြးေတြ အမ်ားၾကီး၀င္လာပါေတာ့တယ္ ။
- လူတစ္ေယာက္ဟာ ပညာမတတ္ရံုနဲ႔ လူမိုက္ျဖစ္သြားပါသလား
- ပညာမတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ျခင္းဟာ ရိုက္နွက္စရာ ျမိဳ႕ကနွင္ထုတ္စရာ လိုပါသလား
- သူ႔ဆီမွာ ရွိတုန္းက သူ႔ဆီကဥစၥာပစၥည္းေတြယူငင္သံုးစြဲခဲ့ျပီး
သူငတ္ျပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းေလးတလုတ္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္က
ဘာေၾကာင့္ျငိဳျငင္ေနပါသလဲ
ဒါေၾကာင့္ ဒီပံုျပင္ဆန္တဲ့ကဗ်ာေလးကို ဖတ္အျပီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာထဲက သူေဌးသားေလးကို မျမင္ေတာ့ပဲ
စာေရးသူကိုသာ သြားျမင္မိပါေတာ့တယ္ ။စာေရးသူဟာ သူေဌးသားေလးကိုၾကည့္ျပီး သင္ခန္းစာယူေစခ်င္ေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ္က စာေရးသူကိုၾကည့္ျပီး သင္ခန္းစာေတြရလိုက္ပါတယ္ ။
စာေရးသူဟာ ပညာ ဆိုတာကို Highlight လုပ္ျပခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္းလြန္ကဲေနခဲ့ပံုရတယ္ ။
သူျပခ်င္တဲ့ ေထာင့္တစ္ခုထဲအတြက္ က်န္တဲ့ေထာင့္ေပါင္းမ်ားစြာကို လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့တယ္ ။
အဲ့ဒီ အတိအက်မွန္သေယာင္ေထာင့္တစ္ခုထဲကိုပဲ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ ရိုက္သြင္းခ်င္ခဲ့တယ္ ။
ပိုဆိုးတာက အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို သင္ၾကားဖို႔ျပဌာန္းတဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္းဟာ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ေတြးေခၚနိုင္စြမ္း
နိမ့္ပါးေသးတဲ့ ကေလးေလးအရြယ္ သူငယ္တန္း တစ္တန္းအရြယ္ေတြအတြက္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ ။
ဒီေတာ့ ကေလးေတြရဲဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲ့ဒီအသိၾကီးကိုပဲ စြဲျမဲေနခဲ့ျပီး ကုေဋၾကြယ္သူေဌးသားေလးဟာ
ရာဇ၀င္လူဆိုးၾကီးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ သူဟာ ဥပမာေပးစရာ နာမည္ဆိုးၾကီးနဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔ဘက္က ေတြးၾကည့္ေပးခဲ့သင့္တယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ ။
ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္အျပီးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္္ဟာ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းရလိုက္ပါတယ္ ။ ဘာလဲဆိုေတာ့
- ကိစၥတစ္ခုကိုလူေတြၾကားထဲခ်ျပတဲ့အခါ ကိုယ္ျပခ်င္တဲ့ေထာင့္တစ္ခုကို
အားျပဳလြန္းရင္ က်န္တဲ့ျဖစ္နိုင္ေျခရႈေထာင့္ေပါင္းမ်ားစြာကို
ေမ့ေလ်ာ့သြားနိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ ။
-
မင္းလုလင္ -
