Subscribe:

Facebooklism Poetry


ျခံစည္းရိုးကာထားသလို ေစးပိုင္ေနတဲ့အရိုးေတြနဲ႔ ေရးသမွ်ေကာင္းေနေတာ့လဲ
မနာလိုစရာၾကီး အားထုတ္မႈဟာသိပ္သိသာတာပဲ မ်က္နွာလို မ်က္နွာရ
ကြန္မန္႔ေတြက ကိုယ့္ျခံကထြက္သမွ် အကုန္ေကာင္းတဲ့အသီး မိတ္မပ်က္ေအာင္
သနပ္ခါးေရက်ဲေလး လူးျပီး လိုက္ Like လိုက္ Like  လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာေလး
Like Like ေရာေနျပီ ရႈပ္ကုန္ျပီ အုတ္ပဲေရာေရာ ေက်ာက္ပဲေရာေရာ သဲကသဲပဲ မခြဲ
ငါးမရလဲ ေရခပ္ျပီးျပန္သြား ေရကိုက်ိဳခ်က္ေသာက္သံုးျခင္းဟာ အႏၱရယ္ကင္းတဲ့ေခတ္
ဆိုက္ကားဆရာျဖစ္ဖို႔ခက္တယ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဖို႔လြယ္တဲ့ ေခတ္
ေခတ္ တစ္ ေခတ္ နွစ္ ေခတ္ သံုး ေခတ္ ေလး ေခတ္ ငါး ခစ္ခစ္ခစ္ခစ္
မခိုးမခန္႔ရယ္တတ္တဲ့ကေလးမလဲ ကဗ်ာျဖစ္တဲ့ေခတ္ ပါးခ်ိဳင့္နက္နက္ေလးလဲ
ရာဇ၀င္ျဖစ္တဲ့ေခတ္ ပလပ္စတစ္နည္းပညာအသစ္ထြက္လာတဲ့ေခတ္ထဲ ပလပ္စတပ္
ကဗ်ာဆရာေတြ မခ်စ္ဘူးေျပာရင္ငိုမဲ့ဗိုင္းရပ္စ္ ဘယ္ပံုစံနဲ႔မွမလြတ္တဲ့ခြက္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ကဗ်ာ
ေရးေနတဲ့အထာေတြက နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုမွာ အညွာကိုသိသလိုလို အမႊာညီအစ္မပဲမိသလိုလို
ေသာက္ေဖာင္းေတြထုတဲ့အခါလဲထု နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းကလဲ တရားရွာကဗ်ာမွာေတြ႔တဲ့အခါလဲေတြ႔
ကဗ်ာေရးရင္ကိုကဗ်ာျဖစ္တယ္ နွစ္နာရီအတြင္းကဗ်ာဆရာျဖစ္နည္းရွိတယ္
တဂ္လုပ္ျခင္းျဖင့္ တက္လုပ္သြားနိုင္တယ္ လူၾကားေကာင္းပါတယ္ လူၾကားထဲက ကဗ်ာဆရာ
လူၾကားထဲက ဗ်ာ ... ဆရာ ေသာက္ရမ္းလွတယ္ဗ်ာ (y)


- မင္းလုလင္ -

ျမင္ကြင္း ( မ်ား )



ကြ်န္ေတာ္ ၂၀၁၂ ခုနွစ္ ေအာက္တိုဘာလေလာက္ကစျပီး စိတ္ထဲရွိရင္ ရွိသလို ေရးလာတဲ့ ျမင္ကြင္း . . . ဆိုတဲ့
ကဗ်ာတိုေလးေတြကို တစုတစည္းထဲ ျပန္စုထားတာပါ ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ စိတ္အေျခအေနေတြကို
ကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္သတိထားမိေအာင္ ရည္ရြယ္ပါတယ္ ။ ေနာက္ထပ္လဲ ေရးေနဦးမွာပါ ။ မေသခင္အထိေပါ့  ။

( ၁ )

အိပ္မက္ေတြက်စ္က်စ္ပါေအာင္လိပ္ျပီး
ခါးပံုစထဲ ထည့္ထားတတ္သူတစ္ေယာက္ကို
ပုဆိုးကြင္းသိုင္း ေတြ႔လိုက္တယ္ ။
လူေျပာမ်ားတဲ့ အာရွတိုက္ရဲ႕တေနရာ ။


( ၂ )

မိုးရြာတယ္
လမ္းေပၚက ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြေပၚ
ေရတခ်ိဳ႕ တင္က်န္ရစ္တယ္
ကေလးငိုတယ္
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚ
မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕တင္က်န္ရစ္တယ္
ကဲ . . . မထူးဆန္းဘူးလားကြယ္ ။


( ၃ )

ငိုေနတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
ေနကာမ်က္မွန္တလက္ ေပးလိုက္တယ္
သူ႔မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့
က်ဳပ္ မသုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ဘူး
မ်က္ရည္ေျခာက္သြားတာဟာ
အငိုတိတ္သြားတာမွ မဟုတ္တာပဲကြယ္ ။


( ၄ )

သံပုရာသီးတစ္လံုး၀ယ္လာတယ္
လူေတြကို ခ်ဥ္ေစဖို႔
မ်က္စိထဲ၀င္ရင္ စပ္ေစဖို႔
ဒါမွမဟုတ္
အေမာေျပ သံပုရာရည္ေအးေအးေလးတခြက္
ျဖစ္လာေစဖို႔ ။

လူအခြံၾကီးသယ္လာတယ္
ဘာေတြျဖစ္လာေစမွာလဲကြယ္ ။


( ၅ )

ညထဲ
လမ္းမီးေတြ ေဝက်
လွလိုက္တာ
ကိုယ့္မွာ
အိမ္ျပန္လမ္းကိုေတာင္
မ်က္စိေမွာက္ထားမိ ။


( ၆ )

ေက်ာင္းမွာ ကေလးေလးကို
မုန္႔ဖိုးနွစ္ရာေပးလိုက္တဲ့အခါ
ကေလးေလး ေပ်ာ္လို႔ျမဴးလို႔ ။
ဘီယာဆိုင္မွာ ေကာင္မေလးကို
မုန္႔ဖိုးနွစ္သိန္းေပးလိုက္တဲ့အခါ
ေကာင္မေလး ခိုး ခိုးငိုလို႔ ။


( ၇ )

ေရသန္႔ဗူးခြံေလးမ်ားပါရင္
ပစ္ခ်ေပးခဲ့ပါဗ်ိဳ႕ ။
ေခါင္းေလာင္းၾကီးနဲ႔ေျမျဖဴေလး
ဟိုး . . . အေဝးကိုေငးေနတယ္ ။


( ၈ )

အရက္ဆိုင္ထဲက အမွ်ေဝသံထြက္လာေတာ့
လူေတြ နွာေခါင္းရႈံ႕ ၾကတယ္ ။
အသံမွာ အနံ႔ပါလို႔လား ကြဲ႔ ။


( ၉ )

ေခတ္ေပၚခြထိုင္ထားၾကပါသတဲ့
အျမင္အတုေတြ ကို အတုျမင္အတတ္သင္ေနတဲ့
အုိ . . . . ဘယ္လိုကမာၻၾကီး ။


( ၁၀ )

ခိုေတြ ခိုနားေနတဲ့ဓါတ္ၾကိဳးရွည္ရွည္ေအာက္မွာ
ခိုစာေရာင္းရင္း ခဏနားေနတဲ့ အဘြား
ဘယ္မွာ ခိုးနားေနသလဲ ေမတၱာတရား ။


( ၂ / ၁ )

Apple ဟာပန္းသီးျဖစ္ေၾကာင္း
မသိတဲ့ လက္သမားၾကီးတစ္ေယာက္ကို
ဆရာဝန္ၾကီးတစ္ေယာက္က
ပညာမတတ္တဲ့ လူည့ံဆိုျပီး နွိမ္တယ္ ။ ။

ဆရာဝန္ၾကီးေနတဲ့အိမ္ကို
လက္သမားၾကီး ေဆာက္ေပးထားတာ
သိပ္လွတာပဲ ။


( ၂ / ၂ )

အမႈိက္ပံုေပၚက
အမိႈက္မပစ္ရ ဆိုင္းဘုတ္ေလးက
ဘာအတြက္မ်ားပါလိမ့္ ။
လမ္းေဘးမွာပိုက္ဆံေတာင္းေနတဲ့အဘြားၾကီး ကို
ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း
အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ေျပာေနတဲ့
လူငယ္ႏွစ္ေယာက္
ခလုတ္၀င္တိုက္သြားတယ္ ။


( ၂ / ၃ )

ဗိုက္ဆာလြန္းရင္ မအိပ္ခ်င္သလို
အိပ္ခ်င္လြန္းရင္လဲ ဗိုက္မဆာပါဘူး . . . . . တဲ့ ။
( မၾကာခဏ )
ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ အိပ္ရတဲ့ ကေလးက
ေျပာေျပာျပီး ရယ္တယ္
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ။ ။


( ၂ / ၄ )

စစ္ပြဲေတြ ရပ္ေပးၾကပါ . . . .
အလင္းကေအာ္တယ္
အေမွာင္ကေအာ္တယ္ ။

က်ည္ခြံေလးေတြ
အမ်ားၾကီးရလာတယ္ ညီမေလးေရ
ဆန္သြား၀ယ္ရေအာင္  ။


( ၂ / ၅ )

ညေနစာ၀ယ္ဖို႔
ရိုးသားမႈကို ဘယ္မွာေရာင္းရမလဲ ေမေမ တဲ့။
ငိုေနတဲ့ကေလးေပၚကိုမွ
မိုး ေတြ ရြာ ခ် ၾက
သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္သူျမင္ရပါ့ ။


( ၂ / ၆ )

အင္အားသည္ အမွန္တရား ဆိုတဲ့
ေဆးမင္ေၾကာင္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ရင္း
လူငယ္ေလးဟာ
ၾကိဳးစင္ေပၚ တက္သြားတယ္ ။

ျပီးေတာ့
လူေတြအားလံုးၾကားေအာင္
တိုးတိုးေလး ျပံဳးရင္းေျပာတယ္
အမွန္တရားဟာ အင္အားျဖစ္တဲ့တေန႔
သူျပန္လာခဲ့ပါမယ္ တဲ့ ။


( ၂ / ၇ )

ေသြးထဲ၀င္လာတဲ့
ေျမာက္
အေရွ႕
အေနာက္
ေတာင္
ကမာၻျပဳမိုးဟာ ခုထိမရြာနိုင္ေတာ့
ေဒါသနဲ႔သာ ေျဖပါ ။


( ၂ / ၈ )

မွန္ထဲမွာ ၾကည့္မိေတာ့
လက္ျဖန္႔ေနသူေတြ ေတြ႔တယ္
မွန္အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ေမာ့ေနတဲ့ ေခါင္းေတြေတြ႕တယ္
မွန္ဟာ ေျပာင္းျပန္ေပၚတတ္တယ္လို႔
ဘယ္သူ ေျပာခဲ့ပါသလဲ ။


( ၂ / ၉ )

ငိုေနတဲ့ကေလး
မုန္႔စားရသတဲ့
စကားေတြ မွားမ်ားေနသလား
ငိုေနတဲ့ကေလးေလးေတြ
ဗိုက္ဆာလို႔ပါတဲ့
ဟိုမွာ ဒီမွာ ။ ။


( ၃ / ၀ )

ညိဳညစ္ညစ္ အၾကမ္းပန္းကန္လံုးေလးနဲ႔
ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္တိုေလးနဲ႔
ေရဒီယို သီခ်င္းေလး တိုးတိုး
ပန္းခ်ီကားထဲမွာရွိတယ္
နံရံေပၚမွာ ။
ေဘာလံုးပြဲျပေနတဲ့
ေခတ္မွီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ၾကီးရဲ႕
နံရံေပၚမွာ ။

ဖုန္ေတြ တက္ လို႔ ။


( ၃ / ၁ )

ျခံဳစရာရွိသူေတြ ခ်မ္းျပၾကေပါ့
ေမြ႔ယာထူထူၾကီး ေပၚက ဗိုက္ပူပူၾကီး ေဘးမွာ
မ်က္ရည္ပူပူေတြ စီးက်ေနတဲ့ အပ်ိဳေလး ရွိတယ္
ျခံဳစရာမရွိတဲ့သူေတြအတြက္
ကမာၻၾကီးဟာ ပူေႏြးလာေနပါတယ္ ။ ။


( ၃ / ၂ )

ငါ
ေပ်ာက္ေနခ်ိန္
ငါက
လူျမင္ကြင္းမွာ
အေသအခ်ာ ။ ။


( ၃ / ၃ )

ၾကိဳးဆြဲရာ
ေခတ္ ကတယ္ ။
ျပီးေတာ့လဲ
ၾကိဳးဆြဲလက္ေတြကို
ၾကိဳး ကိုင္လိုက္တယ္ ။


( ၃ / ၄ )

ငယ္ငယ္က
အခ်င္းခ်င္း ေနာက္တယ္
၉၆၉၃ ၉၆၉၃
အခု ေတြးေတြးဆဆ ေျပာတယ္
ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္သံုးမဲ့အစား
ကိုယ့္ဦးေနွာက္ ကိုယ္သံုး
ကိုယ့္ဦးေနွာက္ ကိုယ္သံုး ။

- မင္းလုလင္ -

ပံုျပင္မ်ားနွင့္ ကခုန္ျခင္း ( ၂ )



ခင္ဗ်ားတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာတခ်ိန္တုန္းက ငယ္ငယ္ေလးေတြ မဟုတ္ၾကပါလားဗ်ာ ။ း)
သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ တစ္ခ်ိန္ေတြတုန္းက ငယ္ငယ္ေလးေတြပါ ။
အရြယ္ငယ္ငယ္ ဗဟုသုတငယ္ငယ္ ဦးေနွာက္ငယ္ငယ္နဲ႔ အေတြးအေခၚခပ္ငယ္ငယ္ေလးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔
အပိုင္ရခဲ့ၾကတယ္ ။ ျခြင္းခ်က္တစ္ေယာက္တစ္ေလကလြဲရင္ အမ်ားစုဟာ ကေလးဘ၀ ကေလးလိုသာေတြး
ကေလးလိုသာ သင္ယူခဲ့ၾကရမွာပါပဲ ။ ကြ်န္ေတာ့ရဲ႕ ပံုျပင္မ်ားနဲ႔ကခုန္ျခင္း ( ၁ ) မွာ
ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားေလးအေၾကာင္းေျပာခဲ့တယ္ ။ စာေရးသူက ပညာမတတ္တဲ့အခါ ခံစားရနိုင္တာေတြကိုု
သင္ခန္းစာေပးခဲ့ပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ကုေဋရွစ္ဆယ္သူေဌးသားကိုုမၾကည့္ပဲ စာေရးသူကိုၾကည့္ျပီး
ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုထဲ ေရွ႕တန္းတင္လြန္းတဲ့အခါ အျခားျဖစ္နိုင္ေျခရႈေထာင့္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့သြားတတ္ေၾကာင္း
သင္ခန္းစာရယူခဲ့ပါတယ္ ။ ထားပါ ။ ဒါက အပိုင္းတစ္မွာ ျပီးခဲ့ျပီးသား ။ အခုက ဒုတိယတပုဒ္ ။
ပံုျပင္မ်ားနဲ႔ကခုန္ျခင္း ( ၂ ) ။ ဒီတစ္ခါလဲ ကြ်န္ေတာ္ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ခြဲစိတ္ၾကည့္မိတယ္ ။ ပံုျပင္ေလးက
ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားဖူးျပီးသားျဖစ္ေနမွာပါ ။ မွတ္မိဦးမယ္ထင္တယ္ ။ ေရႊဥ ဥတဲ့ငန္းကို ဗိုက္ခြဲတဲ့ပံုျပင္ ။ သိၾကမယ္ထင္တယ္ ။
ဒီပံုျပင္ေလးကို ခြဲစိတ္ၾကည့္မိတယ္ ။
        ပံုျပင္ေလးရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို ျပန္ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ . . . .
တစ္ခါတုန္းက ရြာၾကီးတစ္ရြာမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ငန္းေလးတစ္ေကာင္ေမြးထားပါသတဲ့ ။ အဲ့ဒီငန္းေလးဟာ
အရြယ္ေရာက္လာျပီး ဥ ဥပါသတဲ့ ။ ငန္းပဲ ဥ ဥတာဆန္းသလားဆိုေတာ့ ငန္းက ငန္းဥ ဥရင္ေတာ့မဆန္းဘူးေပါ့ဗ်ာ ။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီငန္းေလးဥတဲ့ ဥဟာ ေရႊဥေတြျဖစ္ပါသတဲ့ ။ Narrator ဟာ ပံုျပင္ေလးကို အဲ့ဒီလိုဖရိမ္ခ်လိုက္ပါတယ္ ။
ျပီးေတာ့ အရွိန္တင္လိုက္တယ္ ။ ငန္းေလးဟာ ေရႊဥေတြ ဥတာဆိုေပမဲ့ တေန႔ကိုမွ ေရႊဥ တစ္လံုးပဲ ဥပါသတဲ့ ။
အဲ့ဒီငန္းပိုင္ရွင္ကလဲ ေရႊဥ တေန႔တစ္လံုးေရာင္းျပီး စားေသာက္ေနထိုင္သတဲ့ ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေရာင့္ရဲနိုင္
ျဖစ္လာပါသတဲ့ ။ တေန႔ကိုေရႊဥတစ္လံုးဥတဲ့ ငန္းဗိုက္ထဲမွာ ေရႊဥေတြအမ်ားၾကီးရွိေကာင္းရွိနိုင္မယ္လို႔ သူထင္မိတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ငန္းကို ဗိုက္ခြဲၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသတဲ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနသာေလသာတဲ့တေန႔မွာ လက္ထပ္မည္ ( အဲ့ေလ )
ေနသာေလသာတဲ့တေန႔မွာ ငန္းဗိုက္ကို သူခြဲၾကည့္လိုက္ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီမွာ . . . . .
ေရႊဥနဲ႔တူတာဆိုလို႔ ေလဥေတာင္ မေတြ႔ပါဘူးတဲ့ကြယ္ ။ ငန္းလဲ ေသပါေလေရာ တဲ့ ။ Narrator က ပံုျပင္ေလးကို
အဲ့လိုအဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ ။ ျပီးေတာ့မွ သူ Highlight လုပ္ျပခ်င္တဲ့ အရာကို သင္ခန္းစာအေနနဲ႔ ခ်ျပလိုက္ပါတယ္ ။
တစ္ေန႔ကို ေရႊဥတစ္လံုး ရတာကို မတင္းတိမ္နိုင္ပဲ ေလာဘၾကီးတဲ့အတြက္ ငန္းေသသြားခဲ့ရတယ္ ။ ေန႔စဥ္ရေနက်
ေရႊဥေတြလဲ မရေတာ့ဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ အလိုၾကီးရင္ အရနည္းတတ္ပါတယ္ ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ . . .  ဆိုျပီး
ပံုျပင္ေလးကို အဆံုးသတ္သြားခဲ့ပါတယ္ ။ သူေပးတဲ့သင္ခန္းစာေလးဟာလဲ အင္မတန္ေကာင္းမြန္ျပီး တင္ျပပံုလဲ
အလြန္လွပါတယ္ ။ ဒါေပသိ . . . .
        ကြ်န္ေတာ္အဲ့ဒီပံုျပင္ေလးကို ငယ္ဘ၀က ဖတ္ခဲ့ရတုန္းကေတာ့ သိပ္ျပီးေတြးမိတယ္မရွိပါဘူး ။ အခုအရြယ္ဖတ္မိေတာ့
ပံုျပင္ဆံုးသြားတာနဲ႔ အေတြးဟာမဆံုးနိုင္ အစရွည္ေနခဲ့ပါတယ္ ။ အဲ့ဒီအေတြြးေလးက ပံုျပင္မ်ားနဲ႔ ကခုန္ျခင္း ( ၂ )
ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ ။ ကဲ . . . စၾကမယ္ဗ်ိဳ႕ ။ စစခ်င္း ေမးခြန္းေလးတစ္ခ်ိဳ႕ျပန္ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ ။
  1.        ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသားေတြဟာ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲျခင္းနဲ႔ ေက်နပ္နိုင္တဲ့သတၱ၀ါမ်ိဳးေတြျဖစ္ပါသလား ။  ဒါမွမဟုတ္
  2.        အသစ္အသစ္ေတြကိုဆာေလာင္ေနျပီး အျမဲတေစ ၾကံစည္အားထုတ္ေနတဲ့သတၱ၀ါေတြျဖစ္ပါသလား ။
ဒုတိယေမးခြန္းရဲ႕အေျဖဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕လက္ရွိဘ၀ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အရာရာဆီမွာ
အားသြန္ခြန္စိုက္ ဆာေလာင္တတ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ပံုေျပာသူရဲ႕ အဆိုအရဆိုရင္ ေလာဘၾကီးတတ္ခဲ့ၾကပါတယ္ ။
အဲ့ဒီေလာဘတရားေၾကာင့္ပဲ ကမာၻဦးအစတုန္းက တုတ္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္တြယ္ဖို႔ ကိုင္တြယ္ျခင္းဆိုတာကို
ပင္ပန္းၾကီးစြာအားထုတ္ခဲ့ရတဲ့ လက္ေတြဟာ ဒီေန႔မွာ အာကာသသြား လြန္းျပန္ယာဥ္မ်ားကိုေတာင္
တည္ေဆာက္ေနတတ္ခဲ့ပါျပီ ။ ေနပူဒါဏ္ခံဖို႔ အေရျပားသာရွိတဲ့ဘ၀ကေန ဒီေန႔ေခတ္ တန္ဖိုးၾကီးအ၀တ္အထည္ေတြအထိ
ထုတ္လုပ္ခဲ့နိုင္ပါျပီ ။ လိုအပ္ျခင္းဟာ တီထြင္ျခင္းရဲ႕ မိခင္မဟုတ္ပါလားဗ်ာ ။ ဒါေၾကာင့္ ပံုျပင္ေလးဆီ ျပန္သြားရရင္
ငန္းပိုင္ရွင္ဟာ သူ႔ဆီ တေတာက္ေတာက္က်ေနတဲ့ေရစက္ေလးေတြနဲ႔ အာသာမေျပနိုင္လို႔  ေရတံခြန္ကိုရွာမိခဲ့သူ
တစ္ေယာက္အျဖစ္ကြ်န္ေတာ္ ျမင္မိတယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ ေလာဘဟာ သူ႔ရဲ႕လူသားဆန္မႈကို အၾကြင္းမဲ့ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပါပဲ ။
သူလဲ လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ပါပဲေလ ။ သူ႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ေပါက္ဖြားခဲ့တယ္ ။ ဘာလဲဆိုေတာ့
ငန္းဗိုက္ထဲမွာသာ ေရႊဥေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနခဲ့ရင္ . . . . .
သူ ေတြးခဲ့တယ္ ။ သူတက္မက္ခဲ့တယ္ ။ ေနာက္ဆံုး သူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့တယ္ ။ အဲ့ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာလဲ
သူ႔ကို ခ်ီးက်ဳးခ်င္စရာေကာင္းသြားေစတယ္ ။ ငန္းဗိုက္ကိုခြဲရင္ ငန္းေသသြားနိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ သူသိမွာပါ ။
ဒါေပမဲ့ . . .သူစြန္႔စားခဲ့တယ္ ။ Risk ယူခဲ့တယ္ ။ ဆံုးရႈံးလာနိုင္ေျခေတြကို သူေမ့ပစ္ထားနိုင္ခဲ့တယ္ ။
သူ႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သူအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္ ။ ဒါဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္မလုပ္နိုင္တဲ့ အရာပါပဲ ။
အကယ္၍မ်ား သူေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို ေရႊဥေတြရွိေနခဲ့ရင္ သူ႔ရဲ႕ေျပာင္းလဲသြားနိုင္မႈဟာ အမ်ားၾကီးျမင့္သြားမွာပါပဲ ။
မိုးရြာတာကိုေစာင့္ျပီး စပါးေတြရွင္လာတာကိုေစာင့္ေနမလား ။ ကိုယ္တိုင္ေရထေလာင္းျပီး ျမန္ျမန္စပါးရိတ္နိုင္ေအာင္
လုပ္မလား ။ ထမင္းျမန္ျမန္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ မိုးကိုေမွ်ာ္ေနရံုနဲ႔ မရပါဘူး ။ ေရေလာင္းရပါမယ္ ။
         အရာရာမွာ မ်က္နာျပင္ဟာ သံုးဖက္ဆီရွိေနပါတယ္ ။ ေကာင္းတဲ့ဘက္ ။ ဆိုးတဲ့ဘက္ နဲ႔ မူလဘက္ ဆိုျပီးရွိေနတယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ မူလဘက္ကေန စလိုက္တယ္ဆိုပါေတာ့ ။ ေကာင္းတဲ့ဘက္ကိုေရာက္သြားနိုင္တယ္ ။
ဆိုးတဲ့ဘက္ကိုေရာက္သြားနိုင္တယ္ ။ မူလဘက္မွာလဲ ျပန္ရွိခ်င္ရွိေနနိုင္တယ္ ။
  • ေကာင္းတဲ့ဘက္ကို ေရာက္သြားရင္ အက်ိဳးရွိမယ္  ( မရႈံးဘူး )
  • မေကာင္းတဲ့ဘက္ကိုေရာက္သြားရင္ နစ္နာမယ္   ( ရႈံးမယ္ )
  • မူလဘက္မွာျပန္ရွိေနမယ္ဆိုရင္ အရင္းပဲ     ( မရႈံးဘူး )
ျဖစ္စဥ္တိုင္းဟာ ဒီမ်က္နွာျပင္သံုးခုကိုပဲ အေျခခံေနပါတယ္ ။ ရႈံုးမွာ တစ္ခု ။ မရႈံးမွာ နွစ္ခု ။
ရာခိုင္နႈန္းအရဆိုရင္ ၆၆ / ၃၄ ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ျပီးတဲ့အခါမွာ ပံုေျပာသူေပးတဲ့
သင္ခန္းစာကို သိပ္အာရံုမက်ေတာ့ပဲ ဒိျပင္သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ၾကီး ယူလိုက္မိပါတယ္ ။ အဲ့ဒါကေတာ့
  • တစ္ခုခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုခုကိုဆံုးရႈံးသြားနိုင္တယ္ ။ ကိုယ့္ဘက္မွာ ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ရာခိုင္နႈန္းရွိတယ္ ။
  • ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့အသိပါပဲ
   ပံုျပင္ထဲက ငန္းပိုင္ရွင္ကို အျပစ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာရွိပါတယ္ ။ ဘာလဲဆိုေတာ့
သူဟာ Back Up Plan တစ္ခုခုကို ၾကိဳတင္မစီစဥ္ထားခဲ့ျခင္းပါပဲ ။ ဆိုၾကပါစို႔ . . .
ငန္းကိုဗိုက္ခြဲေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေမ့ေဆးေပးဖို႔ ၊ ေရႊဥေတြမရွိဘူးဆိုရင္ အခ်ိန္မွီျပန္ခ်ဳပ္ဖို႔ သူဘာမွမျပင္ဆင္ထားခဲ့ဘူး ။
အဲ့ဒီတစ္ခုမွာလဲ သင္ခန္းစာေနာက္တစ္ခု ထပ္ရလိုက္ပါတယ္ ။
  • ဆံုးရႈံးနစ္နာနိုင္ေျခရွိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တိုင္းမွာ Back Up Plan ရွိသင့္တယ္ ဆိုတာပါပဲ
ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီပံုျပင္ထဲက ငန္းပိုင္ရွင္ဟာ ပံုေျပာသူ စြပ္စြဲသလို ေလာဘၾကီးလြန္းတဲ့သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ပါပဲ
ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရဲသူတစ္ေယာက္သာျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါေတာ့တယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္သာဆိုရင္ ေမ့ေဆးေပးျပီးမွ ဗိုက္ခြဲၾကည့္မွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာရင္း ပံုျပင္မ်ားနွင့္ကခုန္ျခင္း ( ၂ ) ကို
အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္ ။

- မင္းလုလင္ -

ပံုျပင္မ်ားနွင့္ ကခုန္ျခင္း ( ၁ )



တခါတေလမ်ား ပ်င္းပ်င္းရွိတဲ့အခါစာအုပ္အေဟာင္းေလးေတြရွာၾကံဖတ္ရတာဟာလဲ
အရသာတကယ္ရွိတဲ့အပ်င္းေျဖနည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ ။ အျခားသူေတြအဖို႔ဘယ္လိုလဲမသိေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ အဲ့ဒီနည္းကအေတာ္ၾကီးကို စိတ္အပန္းေျပေစပါတယ္ ။
စာအုပ္ေတြရွာဖတ္တယ္ဆိုတာေတာင္ စာအခန္႔ ( စာအုပ္ထူထူ အေၾကာင္းအရာထူထူ ) ၾကီးေတြ
မဟုတ္ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာအုပ္ေလးေတြရွာဖတ္မိတယ္ ။ စိတ္အေညာင္းမိေနတဲ့အခ်ိန္ဆို
စာအုပ္ထူထူ အေၾကာင္းအရာထူထူၾကီးေတြကလဲ စိတ္ကိုပိုပိေစတတ္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စာအုပ္ေလးေတြပဲရွာဖတ္တယ္ ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးစာအုပ္ဆိုလို႔ အဖံုးမပါတဲ့စာအုပ္ေတာ့
မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ ။ အေၾကာင္းအရာေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြေပါ့ ။
   စာတစ္အုပ္ျဖစ္လာဖို႔ စာေရးသူတစ္ေယာက္ဟာ သာမန္ထက္ပိုေတြးျပီးေရးရပါတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔သူတို႔အမ်ားၾကီးေတြးျပီးေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြအမ်ားၾကီးသာ စံုေအာင္ဖတ္ေနမယ္
ကိုယ္က ဘာမွမေတြးဘူးဆိုရင္ေတာ့ သင္ဟာဗဟုသုတမ်ားတဲ့ လူညံ့တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနမွာပါ ။
သူတို႔ေတြအမ်ားၾကီးေတြးျပီးေရးထားတဲ့ စာအုပ္နည္းနည္းဖတ္ ကိုယ္တိုင္က မ်ားမ်ားလိုက္ေတြးရင္ေတာ့
သင္ဟာကိုယ့္အေတြးအေခၚကို ကိုယ္ပိုင္တည္ေဆာက္သူျဖစ္လာမယ္ လို႔ ကြ်န္ေတာ္ခံယူထားတယ္ ။
ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေခၚမႈေတြကို သေဘာက်တတ္ခဲ့ပါတယ္ ။
    အခုလဲ ငယ္ငယ္ကသင္ခဲ့ၾကားခဲ့ က်က္ခဲ့မွတ္ခဲ့ရတဲ့ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ျပန္ဖတ္မိျပီး ဆက္ေတြးမိခဲ့တယ္ ။
ပံုျပင္ဆန္ဆန္ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ေပါ့ ။ ဒီေန႔ေခတ္အထိ လူေတြေျပာေနက် နႈိင္းေနၾကတုန္းပဲ ။
ကုေဋရွစ္ဆယ္္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့မိဘနွစ္ပါးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားလူမိုက္ၾကီးအေၾကာင္းေပါ့ ။
ေရွးသေရာခါ   ၊ ျပည္ဗာရာ၀ယ္  ၊ ကုေဋၾကြယ္ထား ၊ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ ၊ ခ်စ္၍တေစ ၊ အိမ္မွာေန၍
စာေပမတတ္  ၊ ဘာညာကြိကြက္ အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာေလး ။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အလြတ္ေတာ့မရေတာ့ပါဘူး ။
ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာရဲ႕ဆိုလိုရင္းကိုေတာ့ ျပက္ျပက္ထင္ထင္မွတ္မိေနတုန္းပဲ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေရာ . . . .
မွတ္မိၾကေသးလား ။ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုမွာ လူလာျဖစ္တယ္ ။ မိဘေတြက ခ်မ္းသာလြန္းေတာ့
သူတို႔စည္းစိမ္ေတြ တသက္စားမကုန္ဘူးလို႔ထင္ခဲ့ၾကျပီး သူတို႔သားေလးကို အိမ္မွာပဲေနခိုင္းခဲ့တယ္ ။
ေက်ာင္းမေနခိုင္းေတာ့ဘူး ။

                    ဒီလိုနဲ႔ . . . . မိဘေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ကြယ္လြန္ကုန္ၾကတဲ့အခါ . . . . .

     ကေလးေလးဟာ လူၾကီးေလးျဖစ္လာတယ္ ။ အေပါင္းအသင္းေတြရွိလာတယ္ ။ ဒီေန႔ေခတ္လိုပါပဲ ။
ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ကပ္တယ္ ။ ဒီေကာင္ေလးက ပညာမတတ္ခဲ့ေလေတာ့
အေပါင္းအသင္းေတြေျပာသမွ်ယံုတယ္ ။ ဟိုကေျမွာက္ ဒီကပင့္ နဲ႔ ဟိုကတို ဒီကလွ်ိဳ ဥစၥာစည္းစိမ္ေတြ
ကုန္ပါေလေရာေပါ့ ။ အဲ့ဒီအခါ အထည္ၾကီးပ်က္ကေလးဟာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေလသတဲ့ ။
    သူေတာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ပတ္၀န္းက်င္ေတြက သူ႔ကိုပညာမတတ္တဲ့ငမိုက္သားပါဆိုျပီး
၀ိုင္း၀န္းရိုက္နွက္ ထိုးၾကိတ္ကန္ေၾကာက္ ျမိဳ႕ကေမာာင္းထုတ္လိုက္သတဲ့ ။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ
ေတာကိုထြက္သြားရ . . . ငတ္ျပတ္ျပီး ဇာတ္ေပါင္းေတာ့ ေကာင္ေသ ဠင္းတ က်၏တည္း ေပါ့ ။
   အေၾကာင္းအရာေကာင္းေကာင္း နဲ႔ ကေလးေလးေတြစိတ္၀င္စားေအာင္ ဖရိမ္ခ်ထားတဲ့ အဲ့ဒီကဗ်ာေလးနဲ႔
စာေရးသူဟာ ပညာမတတ္ျခင္းရဲ႕ အျပစ္ကို Highlight လုပ္ျပခဲ့ပါတယ္ ။ သူျပသြားတဲ့ သင္ခန္းစာေလးလဲ
အေတာ္ေကာင္းပါတယ္ ။ ဒါေပသိ . . . . .
   ဒီကဗ်ာကိုုဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့စိတ္ထဲ အေတြးေတြတန္းစီ၀င္လာခဲ့တယ္ ။ အဲ့ဒီအေတြးေတြေနာက္
ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္သြားမိေတာ့ စာေရးသူကိုျပန္ေမးခ်င္စရာ ေမးခြန္းေတြတန္းစီျပီးေပၚလာခဲ့တယ္ ။
အဲ့ဒီအေတြးေတြကပဲ ပံုျပင္မ်ားနွင့္ကခုန္ျခင္း ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္ ။ ကဲ . . . စရေအာင္ဗ်ာ ။
  ကဗ်ာေလးကိုဖတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးေတြးမိတာက ဒီေကာင္ေလးပညာမတတ္ရျခင္းရဲ႕ ဇစ္ျမစ္
ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးစဘ၀ကေနေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္သည္အထိ အဲ့ဒီကေလးဟာ
အုပ္ထိန္းသူအေပၚမွာ ရာနႈန္းျပည့္နည္းပါးမွီတည္ေနပါတယ္ ။ အုပ္ထိန္းသူက အပူဆို သူပူရပါမယ္ ။
အုပ္ထိန္းသူက အေအးဆို သူေအးရပါမယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္ေလးပညာမတတ္ရျခင္းရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို
အစဆြဲထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူေတြအေပၚေရာက္သြားပါတယ္ ။ ေမးခြန္းရွိလာပါတယ္ ။
   ဒီေကာင္ေလးပညာမတတ္ရျခင္းဟာ . . .
  1. သူ ေက်ာင္းမေနခ်င္ခဲ့တာလား
  2. မိဘေတြက ေက်ာင္းမထားခဲ့တာလား
    ဒီေကာင္ေလးပံုစံအေျခအေနအရ ( စာေရးသူအာေဘာ္အရဆိုရင္ ) မိဘေတြကပဲ ေက်ာင္းမထားခဲ့တာ
ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ သူပညာမတတ္ရျခင္းဟာ သူ႔တစ္ေယာက္ထဲရဲ႕အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး ။ ဒီလိုနဲ႔
ေမြးတယ္ ။ ၾကီးျပင္းတယ္ ။ ေနထိုင္ေနတယ္ ။ မိဘေတြေသဆံုးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ . . .
သူ႔မွာစည္းစိမ္ေတြက်န္ေနရစ္ခဲ့တယ္ ။ ဒီေနရာမွာ စာေရးသူရဲ႕အာေဘာ္ကို လံုး၀ေကာက္နႈတ္ၾကည့္ၾကစို႔ ။
သူဟာ ပညာမတတ္တဲ့အတြက္ သူ႔ကို၀ိုင္း၀န္းလိမ္လည္လွည့္ျဖားျပီး သူ႔ဥစၥာေတြကို ခိုးယူခဲ့ၾကတယ္ ။
သူဟာ သူ႔စည္းစိမ္ေတြအားကိုးျပီး ဗိုလ္က်ခဲ့တယ္လို႔ အနိုင္က်င့္ခဲ့တယ္လို႔ ကဗ်ာထဲမပါခဲ့ဘူး ။
ဒီေနရာမွာထြက္လာတဲ့ ေကာက္ခ်က္က -
  • သူပညာမတတ္ဘူး ။ လူေတြက သူ႔ဆီက လိမ္ယူတယ္ ။
ဒီလိုဆိုရင္ သူကအလိမ္ခံလိုက္ရတာေပါ့ ။ တစ္ခါအလိမ္ခံရရင္ လိမ္သူအျပစ္ ၊ နွစ္ခါအလိမ္ခံရရင္ လိမ္သူအျပစ္ ။
သံုးခါအလိမ္ခံရရင္ အလိမ္ခံရတဲ့သူအျပစ္လို႔ ဆိုနိုင္ေသာ္ျငား အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနမ်ိဳးမွာ
အေမွာင္ထဲကလူကို သူျမင္နိုင္ပါ့မလား ။ ေတြးစရာျဖစ္သြားျပီ ။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ဆင္းရဲမြဲေတသြားခဲ့ျပီ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ
သူဘာလုပ္ခဲ့လဲ ။ သူ ခိုးမစားခဲ့ပါဘူး ။ သူ လုမစားခဲ့ပါဘူး ။ ၾကိဳက္မရွက္ ၊ ငိုက္မရွက္ ၊ ငတ္မရွက္ ဆိုတဲ့အတိုင္း
သူ႔ကိုယ္သူ အရိုးသားဆံုးျပဌာန္းျပီး သူေတာင္းစားခဲ့တယ္ ။ ေတာင္းစားတယ္ဆိုတဲ့သေဘာက ေပးမွရတာမ်ိဳး ။
မေပးလဲဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ။ လုတာနဲ႔မတူပါဘူး ။ ဓါးျပတိုက္ျခင္းဆိုတာက ေတာင္းျခင္းအမည္ခံထားတဲ့ လုယူမႈပါပဲ ။
သူ ရိုးရိုးသားသားေတာင္းစားခဲ့တယ္ ။ သူေတာင္းတဲ့အလွည့္က်ေတာ့မွ သူ႔ကို၀ိုင္း၀န္းရိုက္နွက္ၾကတယ္ ။
အေၾကာင္းရင္းက ဘာလဲဆိုေတာ့ . . . . .သူပညာမတတ္လို႔ တဲ့ ။ လူမိုက္ရယ္လို႔ သမုတ္ျပီး ရိုက္ၾကတယ္ ။
ျမိဳ႕ကေန နွင္ထုတ္ၾကတယ္ ။ အင္အားဟာ အမွန္တရားျဖစ္သြားခဲ့တယ္ ။ အမ်ားညီေတာ့ သူတို႔ေတြ ဤ ကို ကြ်ဲ လို႔
ဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ ။ အထည္ၾကီးပ်က္ေကာင္ေလးဟာ ေတာအရပ္ဆီ ထြက္ေျပးသြားရတယ္ ။ ေတာ မွာ ငတ္ျပတ္ျပီး
ေသဆံုးသြားခဲ့ရတယ္ ။ အေတြးေတြ အမ်ားၾကီး၀င္လာပါေတာ့တယ္ ။
  • လူတစ္ေယာက္ဟာ ပညာမတတ္ရံုနဲ႔ လူမိုက္ျဖစ္သြားပါသလား
  • ပညာမတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ျခင္းဟာ ရိုက္နွက္စရာ ျမိဳ႕ကနွင္ထုတ္စရာ လိုပါသလား
  • သူ႔ဆီမွာ ရွိတုန္းက သူ႔ဆီကဥစၥာပစၥည္းေတြယူငင္သံုးစြဲခဲ့ျပီး သူငတ္ျပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းေလးတလုတ္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္က ဘာေၾကာင့္ျငိဳျငင္ေနပါသလဲ
ဒါေၾကာင့္ ဒီပံုျပင္ဆန္တဲ့ကဗ်ာေလးကို ဖတ္အျပီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ  ကဗ်ာထဲက သူေဌးသားေလးကို မျမင္ေတာ့ပဲ
စာေရးသူကိုသာ သြားျမင္မိပါေတာ့တယ္ ။စာေရးသူဟာ သူေဌးသားေလးကိုၾကည့္ျပီး သင္ခန္းစာယူေစခ်င္ေပမဲ့
ကြ်န္ေတာ္က စာေရးသူကိုၾကည့္ျပီး သင္ခန္းစာေတြရလိုက္ပါတယ္ ။
စာေရးသူဟာ ပညာ ဆိုတာကို Highlight လုပ္ျပခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္းလြန္ကဲေနခဲ့ပံုရတယ္ ။
သူျပခ်င္တဲ့ ေထာင့္တစ္ခုထဲအတြက္ က်န္တဲ့ေထာင့္ေပါင္းမ်ားစြာကို လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့တယ္ ။
အဲ့ဒီ အတိအက်မွန္သေယာင္ေထာင့္တစ္ခုထဲကိုပဲ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ ရိုက္သြင္းခ်င္ခဲ့တယ္ ။
ပိုဆိုးတာက အဲ့ဒီကဗ်ာေလးကို သင္ၾကားဖို႔ျပဌာန္းတဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္းဟာ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ေတြးေခၚနိုင္စြမ္း
နိမ့္ပါးေသးတဲ့ ကေလးေလးအရြယ္ သူငယ္တန္း တစ္တန္းအရြယ္ေတြအတြက္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ ။
ဒီေတာ့ ကေလးေတြရဲဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အဲ့ဒီအသိၾကီးကိုပဲ စြဲျမဲေနခဲ့ျပီး ကုေဋၾကြယ္သူေဌးသားေလးဟာ
ရာဇ၀င္လူဆိုးၾကီးျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္အထိ သူဟာ ဥပမာေပးစရာ နာမည္ဆိုးၾကီးနဲ႔လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူ႔ဘက္က ေတြးၾကည့္ေပးခဲ့သင့္တယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ ။
ဒီကဗ်ာေလးကို ဖတ္အျပီးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္္ဟာ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ေကာင္းေကာင္းရလိုက္ပါတယ္ ။ ဘာလဲဆိုေတာ့
  • ကိစၥတစ္ခုကိုလူေတြၾကားထဲခ်ျပတဲ့အခါ ကိုယ္ျပခ်င္တဲ့ေထာင့္တစ္ခုကို အားျပဳလြန္းရင္ က်န္တဲ့ျဖစ္နိုင္ေျခရႈေထာင့္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမ့ေလ်ာ့သြားနိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ ။

- မင္းလုလင္ -

မနွင္းေ၀လက္ထဲ ေခြေခါက္ေနခ်င္တဲ့ ဂ်ိဳကာ ( ကြ်န္ေတာ္ ) ဆိုပါစို႔



အမွတ္မထင္ ၀င္တိုက္မိခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေသးေသးေလးပါပဲ မနွင္းေ၀
ကြ်န္ေတာ့မွာေလ
ရယ္သံတိုတိုေလးေတြထဲ ျပဳတ္က်ခဲ့ရ
မ်က္ေစာင္းစူးစူးေလးေတြကို ဖက္တြယ္ခဲ့ရ
ကြ်န္ေတာ့ေဆာင္းရာသီမွာ
နွင္းေတြ ေ၀ခဲ့ေပါ့ ။

မနွင္းေ၀ ရယ္ေလ
ကြ်န္ေတာ့၀င္သက္ထြက္သက္ကို ေဆးဆိုးထား ။

ဖန္ၾကိဳးမွ်င္ ဆက္သြယ္မႈထဲ
ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ မနွင္းေ၀ မေရာင့္ရဲနိုင္ခဲ့ၾက
ကမာၻဟာ ဘာလို႔ ပိုင္းျခားထားျခင္းခံရတာလဲ
ကြ်န္ေတာ္ရွိေနတဲ့ေနရာမွာ
မႏွင္းေ၀ ရွိမေနျခင္းဟာလဲ ၀ဋ္နာကံနာပဲ ။

ကြ်န္ေတာ္က
သာမန္လူငယ္တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့လဲ
သာမန္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ပဲေပါ့ မနွင္းေ၀
ဒိထက္ မပိုနိုင္ေတာ့သလို
ဒိထက္လဲ မေလ်ာ့နိုင္ေတာ့ပါဘူး
( တစ္ခါတစ္ေလက် )
ကြ်န္ေတာ္က
ကမာၻသံုးေငြစကၠဴမွာေတာင္
မနွင္းေ၀ပံု ရိုက္နွိပ္ထားခ်င္တဲ့ေကာင္
( တစ္ခါတစ္ေလက် )
ေမာင္မိုးျမင့္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲကလို
မနွင္းေ၀အလွကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ျပီး
ေလွ်ာက္သြားခ်င္မိတာပါပဲ
ရယ္စရာမေကာင္းဘူးလား မနွင္းေ၀ ။

သူလိုကိုယ္လိုပါပဲ
ကြ်န္ေတာ့မွာလဲ နွစ္ဆယ့္ေလးနာရီပဲ ရွိတယ္
သူလိုကိုယ္လို မဟုတ္တာက
ကြ်န္ေတာ့နွစ္ဆယ့္ေလးနာရီမွာ မနွင္းေ၀ ရွိတယ္ ။

နွင္းေတြ ေခါင္လိုက္တာ ေဆာင္းရယ္  တဲ့
ကြ်န္ေတာ့ဂစ္တာအိုၾကီး တိုးတိုးျငီးတယ္
ကြ်န္ေတာ္ရယ္တယ္
မနွင္းေ၀ ရယ္တယ္
ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါ မနွင္းေ၀
ကြ်န္ေတာ့ေဆာင္းရာသီမွာ နွင္းေတြ ေ၀ေနေၾကာင္း
မနွင္းေ၀လက္ကို ရဲရဲတြဲ
ဂစ္တာၾကီးသိေအာင္ စာလံုးေပါင္းျပခ်င္ပါေသးရဲ႕
ရယ္စရာမေကာင္းျပန္ဘူးလား မနွင္းေ၀ ။

စကားမစပ္
မနွင္းေ၀ ေရ . . .
ကြ်န္ေတာ့ကို နမ္းပါ
သံသရာကို စိန္ေခၚပစ္ခ်င္လို႔ ။

- မင္းလုလင္ -

( ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ ေလွ်ာက္တင္ေနတဲ့ Facebook Status ေတြကို ကဗ်ာအျဖစ္စုစည္းထားလိုက္ရံုပါ )

အိမ္သာသံုးစကၠဴအေကာင္းစားဟာ မစ္ကီေမာက္စ္အရုပ္ေလးနဲ႔



နာရီကိုဆြဲဆန္႔လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္ဟာ တစ္ေပနဲ႔ 
နွစ္လက္မ လက္ထိပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ဆြဲခတ္ေခၚသြားတယ္
ရိပ္ကနဲ ရိတ္သိမ္းခံလိုက္ရ သက္တန္႔ေကြးေကြးေပၚမွာ 
မနက္ျဖန္ကို သီခ်င္းထဲထည့္ျပီး အျမင့္ဆံုးကီးနဲ႔ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္ေတာ့မယ္ 
ျမင္ကြင္းေတြက အပ္ေၾကာင္းထပ္လာ ကမာၻကအက္ေၾကာင္းထလာ
အဆင့္ျမင့္ေနမႈထိုင္မႈသြားမႈလာမႈေသမႈ ေမာလို႔တိုက္စရာ ေရမရွိဘူး Sick / စစ္ ပဲရွိတယ္ 
တစ္ရွဴးစကၠဴ ဟာ မလိုင္ျဖစ္လာတဲ့အခါ အားေတြရွိလာ ( ေစ ) တယ္
ဆီ ဟာ ေရငုတ္နိုင္ေၾကာင္း နည္းပညာရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ျပီးေနာက္ ေရာေယာင္ 
အေရာင္တူပစ္ဖို႔ ဓါတ္တိုင္ေဘးေသးပန္းဖို႔ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈ
အေမွာင္က် / ခ် ခံရ  ဗီလိန္အကယ္ဒမီရတာ ဘာဆန္းလို႔လဲလို႔ဆို
အတုန္းအရုန္း ကုန္းထလိုက္ လက္ညိဳးေလးနဲ႔ေတာက္ခ်လိုက္
ဒါ သံသရာပဲ ဇာတ္အနာပဲ လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲက်ေသတဲ့ ယင္ေကာင္ ( လို )
ဆာေလာင္မႈဟာ တင္ပါးမွာအထိုးခံထားရတဲ့တက္တူး  ဒီည 
အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့လဲ ေနာက္တစ္ညေပါ့ ေနာက္တစ္ညေပါ့ 

" မေနာက္ပါနဲ႔ အကိုၾကီးရယ္ ညီမကဒါေလးနဲ႔ လုပ္စားေနရတာပါ
  ဒါ ညီမအေမ အေမြေပးခဲ့တဲ့ လယ္ကြက္ကေလးပါ "

သိမ္း / သိမ္း / သိမ္း
သိမ္းထုတ္ေသခ်ာတဲ့ 
အိမ္ေထာင္ဦးစီး | ၾကီး | တို႔ ခင္ဗ်ား 
ေခၚစရာအေဖေတြအပိုရွိရင္ေျပာပါ ခင္ဗ်ား
ေခၚစရာအေဖမရွိတဲ့ကေလးေတြပိုေနပါတယ္ ခင္ဗ်ား
ခင္ဗ်ားတို႔ ေခတ္ ဟာ ဟာကြက္ေတြနဲ႔ ဟာသျပက္လံုး မိုးလံုးမႈိင္းလဲ မိုးမရြာဘူး

ပုခံုးတဖက္မွာ စပါးနွံရွိတယ္  ညရွိတယ္ အဲ့ဒီညဟာ ဆင္ဆာျဖတ္ခံထားရတဲ့ လ နဲ႔ ။
/ ဒါမွမဟုတ္ / 
ပုခံုးတဖက္မွာ မိုင္နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ဖိထားမဲ့ထမ္းပိုးရွိတယ္ အဲ့ဒီထမ္းပိုးဟာေခြ်းနဲ႔ေသြးနဲ႔ ။

တစ္ကိုက္စာကို တ၀က္၀က္လုိက္ရင္ နွစ္ေယာက္စာျဖစ္ရမွာေပါ့ ဥာဏ္ဆိုတာ
လႊာသံုးရင္ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ သၾကၤန္အေျမာက္ၾကီးလက္ခ်က္နဲ႔ လွန္႔ေသရရွာ
သူ႔ခမ်ာ နွစ္ပိုင္းတပိုင္း x ( တစ္ကိုက္စာ ) ကို ေငးရံုသာေငးခဲ့ရ  ။

တခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြရဲ႕ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈနႈန္းဟာ 
ေသာက္ျပီးသားဘီယာဘူးခြံေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တယ္
တခ်ိဳ႕ၾကယ္ေတြက်ေတာ့
ပစ္ျပီးသား က်ည္ဆံအခြံေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်တယ္  
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့
က်ျပီးသားေသြးေတြ နဲ႔
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ 
က်ျပီးသားစိတ္ဓါတ္ နဲ႔  
နဲ႔ နဲ႔ လာတဲ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ဖိေနာင့္ပါးဖိနပ္စုတ္ ( ကေလး ) 
မေတာ္တေရာ္ဟာ မ်က္စိထဲ၀င္ေနျပီး ေနသားတက် ေျခကုတ္ယူလိုက္တယ္  \ အသင့္အေနအထား \ 

                        ( ၁ ... ၂ ... ၃ ... ဒိုင္း း း း း း း း း )

         သံပုရာသီး ၊ ဘလက္ေလဘယ္ နဲ႔ မာက်ဴရီ ၊ ျပိဳင္ကားအေကာင္းစား  

                                        ||| VS |||
                                   
                                         မ်က္ရည္


လႊတ္လွဗ်ိဳ႕ . . . . . ဒိုင္ဟာ ပြဲမျပီးခင္ ပြဲသိမ္းေျဗာက္ကိုေဖာက္လိုက္တယ္ . . . DIeeeeeeeeeeeeee !


- မင္းလုလင္ -

နာနာက်င္က်င္ > ၾကင္ၾကင္နာနာ



နာက်င္မႈဟာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴ အခန္းလြတ္တစ္ခုထဲ က်ေနာ္ဟာ ဘယ္တစ္ေယာက္လဲ 
ကုိယ့္ခႏၶာ ကုိ ျပတုိက္တစ္ခုထဲ ေမာင္းသြင္း လြတ္ထြက္သြား/လႊတ္ခ်ထားခ်င္ၿပီ
မ်က္လုံးေတြကုိ လုိက္ဖမ္းရင္း စိတ္က နံရံေပၚမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ တအံ့တၾသ 
နာက်င္/ဆြတ္ရွ တျဖည္းျဖည္း ပါးလ်လာ အနားရခ်င္တဲ့အခါ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္
ပန္းခ်ီထဲမွာျပန္ေတြ႔လိုက္ရသလို အရိပ္ / အေရာင္ေတြ ရိပ္ကနဲ ေယာင္ယမ္းေအာ္မိ 
စိတ္ ဟာ အထစ္အေငါ့ေသးေသးေလး အိပ္မက္ေတြကုိ အိပ္ယာေဘးမွာ
ပစ္စလက္ခတ္ပစ္တင္လုိ႔ အနားမွာ ေကာက္သိမ္းခြင့္ရတဲ့ အလ်ားလုိက္ မနက္ျဖန္ေတြ ဟုိတစ္စ 
သည္တစ္စပါပဲ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ကုတ္ျခစ္/ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ ကုတ္ျခစ္ 
အေရာင္ေတြစုံလုိ႔ အရာေတြမထင္ခဲ့ဘူး ခုတ္ထစ္ဖဲ့ေၾကြပစ္လုိက္ပါၿပီ 
ျပကၡဒိန္ေပၚက ေန႔စြဲေတြမွာ တအီအီနဲ႔ညည္းညဴ လုိ႔ ဒါဟာ အမာရြတ္တစ္ခု 
ဒါဟာ သံေယာဇဥ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဒါဟာ တစ္ခုခု နာက်င္မႈဟာ 
ေဆးျပယ္စပန္းခ်ီကားေလး ကိုယ့္ေရွ႕မွာ မီးေလာင္ဒါဏ္ရာနဲ႔  နာ...နာ..
နာက်င္ / နာက်င္မႈဟာ အေရျပားတစ္ေလွ်ာက္ ထုိးေဖာက္လြင့္၀ါး/ အသံမ်ား ညံဆူ 
တိတ္ဆိတ္ေဖာက္ကဲြပစ္ရ / နာ...နာ ..က်င္...က်င္ က်ဥ္စက္နဲ႔ တို႔လိုက္သလို 
ဖ်င္းကနဲခံစားမႈဟာ ျပကၡဒိန္ေပၚမွာ ယိမ္းထိုးလို႔ လြတ္ထြက္သြားတဲ့ စိတ္အစြန္းအစဟာ 
ခ်ည္တိုင္ဆီျပန္ ျပန္ေရာက္မလာေတာ့ဘူး အိပ္မက္အျဖစ္နဲ႔ အိပ္မက္ေနခဲ့ရ လြင့္လြင့္၀ဲ၀ဲ 
အိပ္မက္ပစ္လိုက္ရ   ဒါ ေျခဖမုိးျဖဴျဖဴေလးပဲ ဒါ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးပဲ 
 ဒါ နာက်င္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ဒါ ေသြးစက္လက္နဲ႔ေဘာင္မဲ့ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လုိ
ပါးခ်ိဳင့္နက္နက္ကေလး မပါတဲ့အခါ မ်က္၀န္းနက္နက္ကေလးမပါတဲ့အခါ
သီခ်င္းဟာ မ်က္ရည္၀ဲေနရ သီခ်င္းဟာ တိုးတိုးေလးငိုေနခဲ့ရ ခိုးခိုးငိုေနခဲ့ရ
သူမ / ဒါမွမဟုတ္ / သူ႔ဆီမွာ မရွိေတာ့တဲ့ သူမ ... မေန႔ကအေၾကာင္းေတြးမိေတာ့
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဟာ ရုတ္တရက္ လန္႔ပ်ံေျပးသြားတာ ဟိုး .... အေ၀းၾကီးထိ ။

- ေမာင္ေရခ်မ္း - မင္းလုလင္ -


ေရႊရည္စိမ္ ကြ်န္



အခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ အိမ္ျပန္ၾကရမွာေပါ့
တေန႔ ျပီး တေန႔ ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔
အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္သြားၾကသူေတြ
အခ်ိန္တန္လို႔မွ ျပန္သြားစရာအိမ္မရွိသူေတြ
အက်ည္းတန္ညေနခင္းေတြထဲ
နီယြန္မီးထဲ မ်က္ရည္ေတြ သြန္သြန္ခ် ။

အာရွလား ဥေရာပလား
က်ားလား ႏြားလား
သြားၾကားလား  - ီး ၾကားလားသိစရာမလို
က်ဳပ္တို႔ဟာ လြယ္လင့္တကူ ညပ္ခဲ့ၾက
ကိုယ့္အေတာင္ပံကိုယ္ ညွပ္ပစ္ခဲ့ၾက ။

ကမာၻမွာ ေငြ၀ယ္ကြ်န္စနစ္ ပေပ်ာက္ခဲ့ျပီ တဲ့
ေဆာင္ပုဒ္ေတြကို မစားရ၀ခမန္း ရြတ္ေနတတ္တဲ့
က်ဳပ္တို႔က ..... ေငြေပးကြ်န္
ကိုယ့္အိတ္ထဲကေငြ နဲ႔ ကိုယ္ ကြ်န္လာခံၾက
( တခ်ိဳ႕က )
သူမ်ားအိတ္ထဲကေငြနဲ႔ ကြ်န္လာခံၾက
ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာေလ ။

ဟိုမွာ
၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ ကြ်န္
ဟိုမွာ
ေဘာလံုးပြဲ ၾကိဳက္တဲ့ ကြ်န္
ဟိုမွာ
ဖုန္းအေကာင္းစားနဲ႔ ကြ်န္
ဟိုမွာ
ရည္းစားထည္လဲတြဲတဲ့ ကြ်န္
ဟိုမွာ
ဘီယာေသာက္ေနတဲ့ ကြ်န္
ဟိုမွာ
အိမ္လြမ္းေနတဲ့ ကြ်န္
ကြ်န္ေတာ္လား
ေသာက္ၾကီးေသာက္က်ယ္ ကြ်န္ ။


" နွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ မီးမျပတ္ဘူး အေမ "
" ေရကလဲ ဘယ္ခ်ိန္ဖြင့္ဖြင့္ လာတယ္ အေမ "
ေရမီးအစံု နဲ႔ ဘ၀ဟာ
ေခြးေတာင္မလ်က္တဲ့ ထန္းလ်က္လို ထူေပတာေပခံခဲ့ရ
မာေက်ာခဲ့ရ  ေပ်ာ့ညံ့ခဲ့ရ
အားတင္းခဲ့ရ အားျပတ္ခဲ့ရ ။

ဖရီးေကာလင္း ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေကာလင္း
စက္ရံုေကာလင္း ၊ ဘာညာသာရကာေကာလင္း
( တခ်ိဳ႕က )
ေထာင္နံရံ မွီအိပ္ေနတဲ့ သံဗုေဒၶေကာလင္း
အလန္းဆံုး၀တ္ျပီး မိသားစုကို လက္ျပနႈတ္ဆက္ခဲ့ၾက
အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေပါင္းမ်ားစြာ ခ်န္ထားခဲ့ၾက
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကြ်န္ဇာတ္ထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး သြတ္သြင္းခဲ့ၾက ။

ဟန္ကိုယ့္ဖို႔သာ ရွိေစေတာ့
ကြ်န္မသားေလးက နိုင္ငံျခားမွာေလ တဲ့လား အေမ
ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားစြာ ကြ်န္အမည္ကို တမ္းတ
ကြ်န္ေတာ္ ရွက္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေမ့သြားပါရဲ႕ ။

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ၾကရမွာေပါ့
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ၾကရမွာေပါ့
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ၾကရမွာေပါ့
အဲ့ဒါ ဒို႔တာ၀န္အေရးသံုးပါးပဲ
ဂါထာလို ရြတ္ခဲ့ရ ။

ေက်ေက်နပ္နပ္ အထိုးခံခဲ့ၾကတဲ့  ကြ်န္ တက္တူး
တခ်ိဳ႕က လုပ္အား နဲ႔ ေအာက္က်ေနာက္က် ပြတ္သပ္ဖ်က္ၾက
တခ်ိဳဳ႕က မ်က္ရည္ နဲ႔ ထိတ္လန္႔တၾကား ပြတ္သပ္ဖ်က္ၾက
တခ်ိဳ႕က စာရိတၱ နဲ႔ အေလာတၾကီး ပြတ္သပ္ဖ်က္ၾက
သံဗုေဒၶ မွ နပ္မွန္ေအာင္ မရြတ္နိုင္ခဲ့ၾက
က်ဳပ္တို႔ေလ
ေသရမွာေတာင္ ေမ့ေနၾကသလိုလို ။


တေန႔ ျပီး တေန႔ ျပီး ေနာက္တေန႔ နဲ႔ ေနာက္တေန႔
မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြၾကားထဲ
နစ္၀င္သြားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔
သူစိမ္းတစ္ေယာက္လို ေနသားက်ခဲ့ရ ။

ေနာင္ၾကီးတို႔ေရ . . . ေရႊတဲ့လား ။
ေအာက္ တန္း စား ေရႊ
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ကိုယ္ မေနရျခင္းဟာလဲ
ေအာက္တန္းက်လြန္းတဲ့ ၀ဋ္နာကံနာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္တိုက္ထားတဲ့ က်ိမ္စာ ။

ဟုတ္တယ္
က်ဳပ္က
ေသာက္ၾကီးေသာက္က်ယ္ ကြ်န္ ။


- မင္းလုလင္ -


( စိတ္ထဲ ရွိေနတာေလး ထုတ္ေရးလိုက္ရံုသာ ။ ဘာဆို ဘာမွ မပါ )

က်ဳပ္တို႔က လူငယ္ ( ၂ )

အဲ့ဒီေန႔တုန္းက မိုးေတြရြာလား မရြာလား ေသခ်ာမသိသလို
အဲ့ဒီေသခ်ာမသိျခင္းဟာ ျမိဳ႕မွာလား ရြာမွာလားဆိုတာလဲ တဆင့္စကားတဆင့္နား
က်ဳပ္တို႔နားထဲကို ဆယ့္ကိုးရာစုၾကီး ပစ္၀င္လာခဲ့တာ
က်ဳပ္တို႔ပါးစပ္ကေန ေလထုကိုစတင္ညစ္ႏြမ္းေစခဲ့တာ
အဲ့ဒီေသခ်ာမသိတဲ့ ေနရာကေန က်ဳပ္တို႔လာခဲ့တယ္
ပံုစံခြက္ေတြကို ပံုစံတက် သြန္ေမွာက္ပစ္ခဲ့ၾက  စားၾကြင္းစားက်န္ဟာ ေရာဂါပဲ
ေနာက္ဆံုးတစက္ထိ အရသာရွိေစမဲ့ ေကာ္ဖီ နဲ႔ ဘ၀ကိုပက္သြင္းထားတာ
သစ္ကိုင္းဖ်ားေလး တအိအိ လႈပ္ခါက်န္ေနခဲ့တဲ့အထိ က်ိဳးက်သြားမဲ့အထိ
ခါေတာ္မီအေရာင္အဆင္းနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ ( ဟာ )
ရင္သားေသးလွီလွတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ ဖ်ားေယာင္း
ျမဴဆြယ္ေနသလို ရင္ခုန္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး
က်ဳပ္တို႔ကလူငယ္
တက္က်မ္းကိုခါးမွာထိုးရင္း ေသနတ္ပစ္တမ္းလဲ ေဆာ့ခ်င္ေဆာ့မယ္
မိုးေရထဲလမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ညဟာ တိမ္ေတြလိုေပါ့ပါးပစ္လိုက္ၾက
အေရခြံကိုစိတ္နဲ႔တသားတည္း၀တ္ဆင္ထားခဲ့တဲ့ အလင္းနဲ႔
လြတ္လပ္မႈကို လက္ပတ္နာရီလိုပတ္မယ္ ( မၾကာခဏ ထုတ္ထုတ္ၾကည့္မယ္ )
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္မယ္ သူရဲေကာင္းေတြကိုအေလးျပဳမယ္ ဂိမ္းကစားမယ္
နီယြန္မီးေရာင္ေတြ ေမာ့ေသာက္တဲ့အခါ လမ္းေျပာင္းျပန္လဲ ေမာင္းခ်င္ေမာင္းမယ္
က်ဳပ္တို႔ကလူငယ္
အေရာင္ေတာက္ေတာက္ရိုင္းစိုင္းမႈေတြ နဲ႔
အေသြးအသားထဲ ေမတၱာတရားကို မိုးလံုေလလံုကိုးကြယ္တယ္
ပုခံုးေပၚတြန္းတင္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြအတြက္
လက္ဖ်ံမွာထိုးထားတဲ့တက္တူး
ကိုယ္ပိုင္ရာသီဥတုဟာ ( ဘယ္ေတာ့မွ ) ကြက္ၾကားမိုးမရြာဘူး
မိုးနည္းေဒသရဲ႕ေခြ်းတစက္စက္ မိုင္နွစ္ဆယ္လို
/ ဒါမွမဟုတ္ /
ေသြးတစက္စက္ အနွစ္နွွစ္ဆယ္လို
/ ဒါမွမဟုတ္ /
ေတာက္တခတ္ခတ္ဘ၀နွစ္ဆယ္လို
ျပိဳက်ေနတဲ့မနက္ျဖန္ထဲက အမွန္တရားဟာ
အပ္ဖ်ားတေထာက္စာအစက္အေျပာက္ေလးျဖစ္ေနရင္ေတာင္
မွန္ဘီလူးသံုးျပီး ျမင္ေအာင္ၾကည့္မဲ့ ( ၾကည့္ရမဲ ့)
က်ဳပ္တို႔ကလူငယ္
ဒီကစားကြက္အခင္းအက်င္းထဲ ဖ်က္ျမင္း မျဖစ္သြားေစဖို႔ပဲ ။

- မင္းလုလင္ -


( မိုင္တိုင္ ၂၄ မွ ဆက္လက္ထြက္ခြာ - Poetry Ebook - မွ )

ရိုးေျမက် လို႔ ဆိုၾကပါစို႔ မနွင္းေဝ



ေက်ာက္ခ်ရပ္နားထားရတဲ့
သေဘၤာတစီးရဲ႔ ေက်ာက္ျဖဳတ္သံပါပဲ
မီးခိုးေငြ႔တလူလူ နဲ႔ မီးခိုးေတြၾကားက အထြက္
မင္းရွင္သန္က်န္ေနခဲ့တာဟာ
ငါ ေသဆံုးသြားျခင္းထက္ ပိုဆိုးတဲ့ အဓိပၸါယ္
ပါးျပင္ေပၚက အေရျပားတြန္႔ေခါက္မႈအေပၚမွာ
ျမစ္ေတြ စီးေနမလား
ပူေလာင္မႈကို ေခြးေပါက္စေလးလို တယုတယ ေမြးျမဴေနမလား
ငါ့လက္ကို တင္းတင္းကိုင္ထား
ဒါဟာ ငါ့ရဲ႔ေနာက္ဆံုးေႏြးေထြးနိုင္မႈ
ငါ စကားေတြ မေျပာနိုင္တဲ့အခါ
ငါ့ စကားေတြကို မင္းၾကားရမွာ
ငါ မင္းကို စိတ္မခ်တဲ့အေၾကာင္းကေတာ့
ႏြယ္ပင္လို ရွင္သန္ေနဦးမွာ ။

- မင္းလုလင္ -